Ούτε για το γεγονός ότι ένα ναυπηγείο με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, που θα μπορούσε να συμβάλει
στην αμυντική θωράκιση της χώρας,
αλλά και στην κάλυψη σύγχρονων λαϊκών αναγκών, με την κατασκευή τροχαίου και άλλου υλικού, παρακμάζει στην κυριολεξία και παραμένει κλειστό εδώ κι ένα χρόνο.
Οι τεράστιες εγκαταστάσεις του, τα ελασματουργεία, οι «ναυπηγικές κλίνες», ο στόλος των ρυμουλκών, οι γερανοί - στεριανοί και πλωτοί - το τμήμα κατασκευής τρένων και οι δεξαμενές που διαθέτει το Ναυπηγείο (η «Νο 5» είναι η μεγαλύτερη της Αν. Μεσογείου και μπορεί να υποδεχτεί πλοία ως και 500.000 τόνων), το καθιστούν από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης. Σήμερα, οι εγκαταστάσεις του Ναυπηγείου σαπίζουν από τη σκουριά.
Οι μονοπωλιακοί όμιλοι που εκμεταλλεύονται τα Ναυπηγεία, ο αραβικός ADM και ο γερμανικός Thyssen Krupp, αφού ξεκοκάλισαν 2,3 δισ. ευρώ, δηλαδή το 75% του προγράμματος του Πολεμικού Ναυτικού, τώρα απειλούν με λουκέτο. Το πρόγραμμα που πήραν «προίκα» με τα Ναυπηγεία αφορά την κατασκευή πέντε υποβρυχίων, από τα οποία έχουν παραδώσει μόνο ένα, αυτό που γέρνει.
Την ίδια ώρα, 1.100 οικογένειες δοκιμάζονται από την εξαθλίωση, τα συσσίτια, τα κομμένα ρεύματα. Πατώντας στην πλάτη τους, οι επιχειρηματικοί όμιλοι ζητάνε κι άλλο «ζεστό» χρήμα - πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ - καθώς και νέα εξοπλιστικά προγράμματα από το Πολεμικό Ναυτικό, για να μεγαλώσουν τα σίγουρα κέρδη τους.
Ποιος ευθύνεται;
Ποιος ευθύνεται γι' αυτήν την κατάσταση; Τι είναι αυτό που κρύβουν όλα τα κόμματα της διαχείρισης, αλλά και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στο Ναυπηγείο, πίσω από τον κουρνιαχτό για τα υπαρκτά σκάνδαλα με τις μίζες; Μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία των Ναυπηγείων αποκαλύπτει πλευρές και οδηγεί σε συμπεράσματα που πρέπει ν' απασχολήσουν σοβαρά τους εργαζομένους.
Το ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση το 2001, παρέδωσε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά στη γερμανική πολυεθνική «HDW», για 1,5 δισ. δραχμές. Είχε προηγηθεί με τις πλάτες της πλειοψηφίας στο Σωματείο η «μετοχοποίηση» του Ναυπηγείου και η λειτουργία του με διάφορα σχήματα (συμμετοχή ΕΤΒΑ κι εργαζομένων), προκειμένου το κράτος να προσαρμοστεί στην περίφημη «7η οδηγία» της ΕΕ, που εγκρίθηκε το 1992 κι ενσωματώθηκε στο ελληνικό Δίκαιο από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Η οδηγία αυτή προέβλεπε την ιδιωτικοποίηση ή το κλείσιμο των ναυπηγείων της Ελλάδας και άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, με δραστική συρρίκνωση της παραγωγικής τους δραστηριότητας. Στόχος ήταν να ενισχυθούν τα ναυπηγεία των μονοπωλιακών ομίλων της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Φινλανδίας, που κατέχουν σχεδόν το σύνολο της παγκόσμιας ναυπήγησης κρουαζιερόπλοιων και ν' αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό με τα ναυπηγεία των ασιατικών χωρών.
Αφού έβαλε στο χέρι τα Ναυπηγεία και τις παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού, η «HDW» απορροφήθηκε στη συνέχεια από την επίσης γερμανική πολυεθνική «Thyssen Krupp». Οταν πουλήθηκε το ναυπηγείο, «έτρεχαν» ήδη παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού άνω του 1,3 τρισ. δραχμών.
Σύμφωνα με το κείμενο πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος, η πολυεθνική παρέλαβε «το μεγαλύτερο σε δυναμικότητα ναυπηγείο στην Ελλάδα και στην Ανατολική Μεσόγειο». Με δυνατότητες σε νέες κατασκευές πολεμικών πλοίων επιφανείας και υποβρυχίων, επιβατηγών κι άλλων τύπων πλοίων, σ' επισκευές και μετασκευές πλοίων, βιομηχανικές μεταλλικές κατασκευές κι επισκευές αμαξοστοιχιών.
Με εγκαταστάσεις 832 στρεμμάτων, που περιλαμβάνουν 3 πλωτές δεξαμενές χωρητικότητας 30.000, 37.000 και 60.000 DWT, καθώς και δύο μόνιμες δεξαμενές χωρητικότητας 250.000 και 500.000 DWT, «με την τελευταία ν' αποτελεί μία από τις τέσσερις που κατασκευάστηκαν ποτέ στην Ευρώπη» μέχρι τη μέρα που πουλήθηκε.
«Μπίζνες» στις πλάτες των εργαζόμενων
Η «Thyssen» πούλησε τη δεξαμενή των 60.000 τόνων σε ναυπηγείο της Τουρκίας, πούλησε το λιμάνι που τώρα έχει γίνει ντόκος για κοντέινερς, μεταβίβασε το 2009 το τμήμα τροχαίου υλικού σε μια εταιρεία - «φάντασμα», με αποτέλεσμα να κλείσει και οι 160 εργαζόμενοι του τμήματος να είναι από τότε απλήρωτοι.
Ακολούθησε το 2010 η πώληση μέρους του Ναυπηγείου στην αραβικών συμφερόντων «Abu Dabi Mar». Η σύμβαση ανάμεσα στα δύο μονοπώλια και το κράτος εγκρίθηκε από τη Βουλή το Σεπτέμβρη του 2010 με τις ψήφους ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ, με τη ΝΔ να δηλώνει «παρών». Προέβλεπε μεταξύ άλλων το κλείσιμο για 15 χρόνια του εμπορικού τμήματος των Ναυπηγείων, ενώ απαγόρευε και την κατασκευή πολεμικών πλοίων χωρών εκτός ΕΕ.
Με αυτόν τον τρόπο, έκλεισε το τμήμα επισκευής και κατασκευής εμπορικών πλοίων που αποτελεί την καρδιά του ναυπηγείου, όταν μάλιστα ο στόλος των Ελλήνων εφοπλιστών κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη. Η συγκεκριμένη απόφαση συνοδεύτηκε με πρόστιμο ύψους 500 εκ. ευρώ που επιβλήθηκε στο Ναυπηγείο από την ΕΕ, με πρόσχημα κάποιες κρατικές επιδοτήσεις που πήρε το 1996.
Να σημειώσουμε εδώ ότι η «7η οδηγία» και συνολικά η πολιτική της ΕΕ βρίσκεται στο απυρόβλητο και του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, εμφανίζεται λαλίστατος όταν είναι ν' αποδώσει τη σημερινή κατάσταση των Ναυπηγείων αποκλειστικά στην υπαρκτή, κατά τ' άλλα, «ρεμούλα» και τη διαφθορά εκπροσώπων από τα κόμματα που κυβέρνησαν τις προηγούμενες δεκαετίες, για να καλλιεργήσει αυταπάτες ότι, αν κυβερνήσει, θα σώσει τους εργαζομένους με τη «χρηστή» του διαχείριση. Το σίγουρο είναι ότι, με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται τη στρατηγική της ΕΕ, στο ίδιο πλαίσιο θα συνεχίσουν να λειτουργούν τα Ναυπηγεία, ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς.
Ιδια κατάσταση στα άλλα ναυπηγεία
Δεν είναι όμως μόνο τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, μετά από ένα χρόνο, είδαν το πρώτο μεροκάματο τον περασμένο Απρίλη. Με άλλοθι την αποπληρωμή των μισθών και τη διασφάλιση τάχα των θέσεων εργασίας, η κυβέρνηση έφερε τροπολογία στη Βουλή για να εξασφαλίσει 25 εκ. ευρώ στον ιδιοκτήτη - επιχειρηματία Ν. Ταβουλάρη.
Ο ίδιος αναμένεται να εισπράξει άλλα 60 εκατ. ευρώ, προκειμένου να προχωρήσει η κατασκευή τριών πυραυλάκατων που είχε παραγγείλει το Πολεμικό Ναυτικό και τις οποίες έχει χρυσοπληρώσει. Μέχρι πρόσφατα, ο ιδιοκτήτης κρατούσε επί ένα χρόνο κλειστό το ναυπηγείο και τους εργαζομένους απλήρωτους, με την αιτιολογία ότι δε διέθετε ρευστό.
Μόλις πήρε τα 25 εκ., ξόφλησε μεν τους μισθούς, όμως άρχισε τις απολύσεις. Με το «καλημέρα», απέλυσε 15 εργαζομένους κι άλλους 8 με τη μορφή «οικειοθελών αποχωρήσεων», ενώ έχει προειδοποιήσει «για πρόγραμμα αναδιάρθρωσης του ναυπηγείου», με στόχο την «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης».
Επίσης: Εχει πουλήσει δύο μεγάλα οικόπεδα του Ναυπηγείου στην εταιρεία επίπλων ΣΑΤΟ. Από τις 3 δεξαμενές, τη μία νοίκιασε σε ιδιώτη. Από τους 1.500 περίπου εργαζομένους που είχε όταν αγόρασε το Ναυπηγείο, σήμερα έχουν απομείνει περίπου 700. Ο ίδιος παρέλαβε και το τρίτο σε μέγεθος ναυπηγείο της χώρας, αυτό στο Νεώριο της Σύρου. Από 1.200 εργαζομένους, σήμερα έχουν απομείνει περίπου 120, αποκλειστικά και μόνο για δουλειές που αφορούν τα εξοπλιστικά προγράμματα.
Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, τέλος, η ανεργία δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, καθώς ξεπερνάει το 95%.
Διέξοδος που συμφέρει το λαό
Η ναυπηγική βιομηχανία διαθέτει τις υποδομές, την τεχνογνωσία κι εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Η ανάπτυξη της ναυπηγοεπισκευής είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ανάγκη των νησιωτών για σύγχρονα ασφαλή πλοία, είναι συνδεδεμένη με την αμυντική ικανότητα και την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του κλάδου, με στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πάψουν τα ναυπηγεία και οι άλλοι τομείς της οικονομίας να είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Να κοινωνικοποιηθούν, να μπουν κάτω από εργατικό κοινωνικό έλεγχο, ενταγμένα στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας. Ν' αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, οι οποίοι με αποκαλυπτικό τρόπο έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στο μαρασμό της ναυπηγικής βιομηχανίας στην Ελλάδα.
Εναν τέτοιο προσανατολισμό πρέπει να έχει ο αγώνας που σήμερα κάνουν οι εργαζόμενοι για να εξασφαλίσουν το ψωμί τους μαζί με τη διεκδίκηση άμεσων αιτημάτων για την προστασία τους. Μόνο έτσι δε θα παρασύρονται από τις σειρήνες της αστικής πολιτικής και των κομμάτων της, που παρουσιάζουν ως υπαιτίους για τα δεινά τους άλλοτε την κακοδιαχείριση από στελέχη των Ναυπηγείων, άλλοτε τη διαφθορά συγκεκριμένων πολιτικών κι άλλοτε την ΕΕ, χωρίς όμως ν' αναδεικνύουν το ρόλο της ως διακρατικής ένωσης των μονοπωλίων, με ανισόμετρη ανάπτυξη κι ανισότιμη αλληλεξάρτηση ανάμεσα στα κράτη - μέλη της.
Κεντρικό ρόλο στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων παίζει και σήμερα ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, η πλειοψηφία της «Τρίαινας», που φρενάρει αγωνιστικές διαθέσεις, έχοντας στηρίξει διαχρονικά στρατηγικές επιλογές των μονοπωλίων και της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τα Ναυπηγεία. Προϋπόθεση για ν' «ανασάνουν» οι εργαζόμενοι και να πάρει άλλο δρόμο το κίνημα είναι ν' απαλλαγούν από αυτήν τη συνδικαλιστική πλειοψηφία.
Ο Ενιαίος, αποκλειστικά Δημόσιος Φορέας Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας που προτείνει το ΚΚΕ, στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, είναι η διέξοδος που συμφέρει τους εργαζομένους και το λαό. Ο ενιαίος αυτός φορέας, με την εφαρμογή της ανάλογης κλαδικής πολιτικής, μπορεί να συμβάλει σχεδιασμένα στην κατασκευή, επισκευή και συντήρηση των πλοίων, με επέκταση σ' άλλους τομείς των μεταφορών, που επίσης θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, της άμυνας, στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας.
Η κατασκευή, επισκευή και συντήρηση των πλοίων με ευθύνη των κρατικών ναυπηγοεπισκευαστικών μονάδων που θα είναι περιουσία του λαού, σε συνδυασμό με την αποτελεσματική οργάνωση και τον εργατικό έλεγχο δημιουργούν προϋποθέσεις για σύγχρονες - ασφαλείς μεταφορές.
