«Νοέμβρης 1973 - Νοέμβρης 2014. Με αγώνα και θυσία γράφεται η Ιστορία» είναι το σύνθημα της ανακοίνωσης της ΚΝΕ για την 41η επέτειο του Πολυτεχνείου, η οποία έχει ως εξής:
«Συνεχίζουμε, παλεύουμε για τη δική μας ζωή, το δικό μας μέλλον! Δε θα δεχτούμε να ζούμε στα όρια της εξαθλίωσης. Σπάμε τα δεσμά! Με την αποφασιστική, την οργανωμένη δράση μας μπορούμε να βάλουμε τη δική μας σφραγίδα, να επιβάλουμε το δικό μας δίκιο, ενάντια στο ζυγό των μονοπωλίων, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού.
Ποιοι και γιατί επέβαλαν τη στρατιωτική δικτατορία;
Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε
από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου "κομμουνιστικού κινδύνου". Αποδείχθηκε, για μια ακόμη φορά, πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά το λαό, τη νεολαία, το κίνημα.
από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου "κομμουνιστικού κινδύνου". Αποδείχθηκε, για μια ακόμη φορά, πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά το λαό, τη νεολαία, το κίνημα.
Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, που υπήρχε ακόμα και ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, την κρατούσαν οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια. Αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η δικτατορία ήταν ένα καθεστώς τρόμου - με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές, εκτελέσεις - που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Το κεφάλαιο, τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα απ' τη χουντική διακυβέρνηση. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε πει, για παράδειγμα, στους εφοπλιστές: "Ελθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώση". Τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με το βούρδουλα της καταστολής. Αυτό το καθεστώς υμνούν σήμερα οι ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, που είχε στα όπα όπα το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του, και στο "γύψο" το λαό, τη νεολαία, τις ανάγκες και τους αγώνες τους.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ οργανώνουν τον αντιδικτατορικό αγώνα
Η αδυναμία του λαϊκού κινήματος να αντιτάξει άμεσα αντίσταση, παρότι τα σχέδια της δικτατορίας ήταν γνωστά, ώστε με καλύτερους όρους να οργανωθεί από την αρχή η αντιδικτατορική πάλη, αποδεικνύουν πως μονάχα ένα γερά οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα που αντιπαλεύει την εξουσία των μονοπωλίων μπορεί να είναι έτοιμο για να αντιμετωπίσει τα σχέδια σε βάρος του λαού. Βασική προϋπόθεση, για να μπορέσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί και να οργανωθεί, όπως αποδείχτηκε και από την περίοδο του αγώνα ενάντια στη δικτατορία, είναι το δυνάμωμα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.
Το χρονικό του αγώνα
Το πρώτο διάστημα μετά την επιβολή της δικτατορίας, όταν κυριαρχούσαν ακόμα ο φόβος και η ηττοπάθεια, καθοριστική σημασία για το σπάσιμο αυτού του κλίματος, για να πάρει κουράγιο ο λαός, είχε η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ανακριτές, στους δεσμοφύλακες, στους βασανιστές.
Τα θεμέλια της ανασύνταξης του κινήματος μπαίνουν το 1968. Το ΚΚΕ ανασυγκροτεί τις παράνομες Οργανώσεις του, ξεκαθαρίζει τις γραμμές του απ' τους οπορτουνιστές που ήθελαν να το διαλύσουν. Ξεκινά το Μάρτη η κυκλοφορία του παράνομου "Ριζοσπάστη". Λίγους μήνες μετά, το Σεπτέμβρη, ιδρύεται η ΚΝΕ. Η απόφαση αυτή σκορπίζει ενθουσιασμό, δίνει κουράγιο στο λαό. Ταυτόχρονα, ξεκινά και η έκδοση του παράνομου "Οδηγητή".
Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και καθώς αναπτύσσονται οι Οργανώσεις τους, ιδρύονται οι αντιδικτατορικές οργανώσεις: Το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ήδη απ' το Μάη του '67), το ΠΑΜ Νέων, η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση - ΕΣΑΚ (τον Απρίλη του '68), η Αντιδικτατορική Φοιτητική Ενωση Ελλάδας - Αντι-ΕΦΕΕ και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας - ΜΟΔΝΕ.
Σε πρώτη φάση, ο αγώνας είχε διάφορες μορφές: Διαβήματα, υπομνήματα, διακίνηση του παράνομου Τύπου, προπαγανδιστική δουλειά με πέταγμα τρικ, αναγραφή συνθημάτων και μετάδοση ηχογραφημένων μηνυμάτων, κινητοποιήσεις με οικογένειες κρατουμένων κατά των βασανιστηρίων.
Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη "πετρελαϊκή"), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο.
Ιδιαίτερα το 1973, υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις απ' την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή, μπαίνουν διεκδικήσεις για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, στους αλιεργάτες της Καβάλας, στους τεχνικούς της "Ολυμπιακής", στη ΔΕΗ κ.α.
Κινητοποιήσεις οργανώνονται απ' τους φοιτητές - σπουδαστές, που είχαν περισσότερες δυνατότητες νόμιμης και ημινόμιμης δράσης.
Απ' το 1972, ξεκινούν κινητοποιήσεις, με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον "καταστατικό χάρτη" της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Το Φλεβάρη, οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη - Απρίλη γίνονται καταλήψεις στην Ιατρική, ξανά στη Νομική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.
Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από τους αγρότες, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης, που εφαρμόζονταν για την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.
Παράλληλα, πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό - αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του '72, η επέτειος του πραξικοπήματος το '73, η Πρωτομαγιά του '73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη.
Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα, βέβαια, δεν προέκυψε μόνο απ' το ανέβασμα των μορφών πάλης, αλλά και με την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με τη χούντα, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλισμού, της υποταγής. Βασικός φορέας αυτών των απόψεων ήταν ένας από τους "προγόνους" του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, το λεγόμενο "ΚΚΕ Εσωτερικού".
Μέσα απ' αυτήν τη διαδρομή, φτάνουμε στο Νοέμβρη του '73 και την κατάληψη του Πoλυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν ξέσπασμα, σαν "κεραυνός εν αιθρία" αλλά ήταν το επιστέγασμα και η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου
Το απόγευμα της Τετάρτης, 14 Νοέμβρη, ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός πομπός, αρκετός κόσμος μαζεύεται γύρω απ' το Πολυτεχνείο έως το βράδυ.
Την επόμενη μέρα, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας καλεί τους εργαζόμενους και τους νέους να κατέβουν μαζικά στο Πολυτεχνείο. Από εκείνη τη στιγμή, η κατάληψη του Πολυτεχνείου καθώς ενώνεται με το εργατικό - λαϊκό κίνημα αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού. Δίπλα στο σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", δυνάμωναν και τα "Εξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ" και "Κάτω η χούντα". Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ρόλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, παρά τις ελλείψεις που παρουσιάστηκαν, ήταν σημαντικός και πολλές φορές καθοριστικός.
Η 16η Νοέμβρη ήταν η μέρα της κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις. Στην Αθήνα, χιλιάδες λαού κατεβαίνουν με πυκνά και μεγάλα μπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόμοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα μαχητικότερα μπλοκ. Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόμους. Η αστυνομία χτυπά το λαό, χωρίς να μπορεί να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Αργά το απόγευμα, πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.
Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη, τα τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3 το πρωί, ένα απ' τα τανκς πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου.Η θυσία δεν πήγε χαμένη: Ανοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας, χιλιάδες νέοι και νέες, απ' το παράδειγμα του Πολυτεχνείου διαπαιδαγωγήθηκαν με τα ιδανικά του αγώνα, της οργανωμένης απειθαρχίας και ανυπακοής.Τελικά, τον Ιούλη του 1974, κάτω από το βάρος της κρίσης στην Κύπρο, αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του συστήματος, το καθεστώς κατέρρευσε.
Τα σκάνδαλα της χούντας
Ενα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της χούντας, δηλαδή της Χρυσής Αυγής είναι ότι "οι χουντικοί πέθαναν στην ψάθα" ή ότι η χούντα αντιμετώπισε τη "φαυλοκρατία" και τη "διαφθορά του πολιτικού συστήματος". Στην πραγματικότητα, στα χρόνια της δικτατορίας έγινε ένα πραγματικό "πάρτι" υπεξαίρεσης χρημάτων, ρουσφετιών και σκανδάλων. Οι χουντικοί έφτασαν δε σε τέτοιο σημείο, που μέχρι και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, προπαγανδιστής της δικτατορίας, αναγκάστηκε να γράψει: "Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νεο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κ.ο.κ)".
Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αφορούσαν συμβάσεις με ντόπια και ξένα μονοπώλια, όπως η σύμβαση με την εταιρεία "Litton" και η σύμβαση της Εγνατίας. Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης απ' τους χουντικούς για την κατασκευή του "Ναού του Σωτήρος", το περιβόητο "Τάμα του Εθνους". Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ' αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές "εισφορές" των δημόσιων υπαλλήλων. Μετά τη χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια δραχμές είχαν κάνει "φτερά"... Στο Δήμο της Αθήνας, επίσης, τα σκάνδαλα της χούντας ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δραχμές!
Οργανωνόμαστε για την ανατροπή!
Ολη η 7χρονη αντιδικτατορική πάλη του λαού μας, ο παλλαϊκός ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξαν πως κανένας αντιδραστικός μηχανισμός, όσο κι αν εμφανίζεται παντοδύναμος και αιώνιος, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Η μορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε, η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Οσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε μέχρι και σήμερα αυτούς υπηρετούν.
Οι καπιταλιστές γνωρίζουν τη δύναμη του λαού, έχουν το φόβο του. Γι' αυτό, διαχρονικά, εναλλάσσουν, μεταμφιέζουν τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας τους. Ετσι, αξιοποιούν διάφορες εναλλακτικές λύσεις και σχήματα, αξιοποιούν, είτε χώρια είτε μαζί, την τρομοκρατία και την καταστολή με το "καρότο" και τις αυταπάτες.
Οι εκμεταλλευτές δε διστάζουν. Γέννημα του συστήματος είναι και οι εγκληματίες - ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Πότε τους "μαζεύουν" και πότε τους "αμολάνε" κατά πως τους βολεύει. Πότε τους θέλουν "αγανακτισμένους" και πότε "σοβαρούς".
Εύκολες λύσεις χωρίς αγώνα και θυσίες ποτέ δεν έρχονται
Ο λαός, η νεολαία όταν είμαστε οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουμε γιατί παλεύουμε, μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία. Μπορούμε να αποκτήσουμε τεράστια δύναμη, όταν απορρίψουμε τις λογικές διαχείρισης του σημερινού σάπιου συστήματος, τις κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης, που τάχα θα μας λύσουν το πρόβλημα. Εχοντας ως στόχο τη ρήξη με τα μονοπώλια, την εξουσία τους, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ.
Ούτε αναμονή, ούτε αυταπάτες! Δεν υπάρχουν "σωτήρες". Το μέλλον μας δεν βρίσκεται στα όρια της πείνας! Να απορρίψουμε τη ζωή με ψίχουλα! Την 1η Νοέμβρη έγινε ένα σημαντικό βήμα που πρέπει να συνεχιστεί. Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Συμβάλλουμε αποφασιστικά με τη συμμετοχή και την πάλη μας στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος. Μαζικοποιώντας τα σωματεία και τις Επιτροπές Αγώνα στους χώρους δουλειάς, δυναμώνοντας τις επιτροπές και τα συμβούλια στην επαγγελματική εκπαίδευση. Συγκροτώντας επιτροπές ανέργων στα σωματεία και τις λαϊκές γειτονιές. Δυναμώνοντας τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, κόντρα στον εκφυλισμό. Δυναμώνοντας την αγωνιστική συλλογική δραστηριότητα μέσα στα σχολεία, με μαθητικά συμβούλια οργανωτές, κυψέλες του αγώνα. Ενισχύοντας σε κάθε χώρο τον αγώνα διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών μας σε μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα.
Κόντρα στο σύστημα, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, κρίσεις και πολέμους βρίσκεται η λύση στα αδιέξοδα που συναντάμε καθημερινά.
Διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει!
Συνεχίζουμε την πάλη για να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων, για να κατακτήσει ο λαός την εξουσία και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει!
Η κοινωνική εξέλιξη δε σταματάει εδώ, στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είμαστε αισιόδοξοι: Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων εξεγέρσεων και κοινωνικών επαναστάσεων, που θα οδηγήσουν ξανά την ανθρωπότητα στην πρόοδο! Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο σοσιαλισμός, είναι το μέλλον»!
