Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις συνολικά 6 εργολαβίες της εταιρίας ΤΟΞΟΤΗΣ για τα δίκτυα του ΔΕΔΔΗΕ στην Αττική και την Κόρινθο με αιτήματα την καταβολή δεδουλευμένων, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, μέσα ατομικής προστασίας, να δίνονται οι καταστάσεις μισθοδοσίας κ.α. έφεραν αποτέλεμα.
Στις γενικές συνελεύσεις των εργαζόμενων που έγιναν και στα 3 εργοτάξια (Βοτανικό, Αχαρνές & Κόρινθο), διαπιστώθηκε ότι η εργοδοσία ικανοποίησε το βασικό αίτημα της απεργίας, δηλαδή την καταβολή των δεδουλευμένων, και αποφασίστηκε η αναστολή της κινητοποίησης, και διεκδίκηση των υπόλοιπων αιτημάτων με άλλα μέσα.
Οι κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν με τη στήριξη του Κλαδικού Σωματείου Ενέργειας το οποίο σε ανακοίνωσή του σημειώνει μεταξύ άλλων:
«Ήταν η σημαντικότερη από άποψη διάρκειας, συμμετοχής, και οργάνωσης, απεργιακή κινητοποίηση στους εργολάβους των δικτύων του ΔΕΔΔΗΕ, που εκτός από τη σημαντική νίκη ως προς τα αιτήματα, εξόπλισε τους εργαζόμενους και με πολύτιμη εμπειρία για τη σημασία και την αποτελεσματικότητα των αγώνων και την οργάνωσή τους και προσφέρεται και για την άντληση συμπερασμάτων για την κατάσταση που επικρατεί και εξελίσσεται στον κλάδο της Ενέργειας και το σύνολο της οικονομίας. (...)
Η εργοδοσία επιχείρησε με πολλούς τρόπους να σπάσει την ενότητα και την αποφασιστικότητα των εργαζόμενων. Έδωσε υποσχέσεις, υπονόησε απειλές ή ανοιχτά προσπάθησε να εκφοβίσει, προσπάθησε να εφαρμόσει σχέδιο απεργοσπασίας, προσπάθησε να παρέμβει και να επηρεάσει τις διαδικασίες των συνελεύσεων, προσπάθησε να αμφισβητήσει τις αποφάσεις των συνελεύσεων. Όλες οι προσπάθειές της έπεσαν στο κενό, χάρη στην αποφασιστικότητα των εργαζόμενων, που εκφράστηκε όχι μόνο στη λήψη των αποφάσεων αλλά και στην πάλη για να εφαρμοστούν στην πράξη. Ο ρόλος των λιγοστών και θλιβερών ανθρώπων της εργοδοσίας με τους οποίους έγιναν οι προσπάθειες των παρεμβάσεών της αποκαλύφθηκε και καυτηριάστηκε ανοιχτά, και οι ίδιοι απομονώθηκαν με πολλούς τρόπους από τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων. Η αυτοπρόσωπη παρέμβαση της εργοδοσίας, που επικαλέστηκε αντικειμενικές δυσκολίες, έδωσε ξανά υποσχέσεις, και έμμεσα άφησε να εννοηθεί ότι θα πάρει μέτρα απέναντι στους απεργούς, έμεινε μετέωρη και αναποτελεσματική, και οι εργαζόμενοι ενωμένοι και συσπειρωμένοι γύρω από το σωματείο τους, έδειξαν έμπρακτα ποιος στ’ αλήθεια έχει τη δύναμη.
Στις πολλές συζητήσεις στα πηγαδάκια και τις συνελεύσεις αναδείχτηκαν πολλά σημαντικά θέματα και ακούστηκαν πολλά ιδεολογήματα, που είτε προσπάθησε να ρίξει η εργοδοσία, είτε γενικότερα επικρατούν από τα ΜΜΕ και την αστική ιδεολογία. Μερικά απ’ αυτά ήταν:
Πρέπει, τάχα, οι εργαζόμενοι να “διαλέγουν“ εργοδότη, με κριτήριο το αν είναι “καλός” ή “κακός“. Η εργοδοσία του ΤΟΞΟΤΗ παρουσιάζει τον εαυτό της ως “καλό” εργοδότη, που δίνει καλά μεροκάματα και που βρέθηκε σε μια κακή στιγμή και τον πολεμούν οι ανταγωνιστές του. Από κάποιους εργαζόμενους ακούστηκε η άποψη ότι άλλοι εργοδότες είναι καλοί, γιατί τουλάχιστον πληρώνουν σταθερά, έστω και λιγότερα. Κι οι δυο ισχυρισμοί είναι λαθεμένοι και παγιδεύουν τους εργαζόμενους. Αυτή η λογική αγνοεί την επίπτωση των αντικειμενικών συνθηκών και ειδικά τώρα, της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, στη συμπεριφορά της εργοδοσίας, αγνοεί το πώς η εργολαβοποίηση εξυπηρετεί το συμφέρον των ιδιοκτητών της ΔΕΗ, που κερδοσκοπούν από τη φτωχοποίηση, και άλλα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που είτε δραστηριοποιούνται στον κλάδο σαν εργολάβοι, έμποροι και παραγωγοί ενέργειας, είτε καταναλώνουν ενέργεια, όπως κυρίως οι βιομήχανοι. Ο εργοδότης είναι πάντα απέναντι από τον εργαζόμενο, τον εκμεταλλεύεται με κάθε τρόπο, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βγάλει κέρδη απ’ αυτόν.
Οι απεργίες είναι τάχα άσκοπες, δε φέρνουν αποτελέσματα. Και μόνο το γεγονός ότι μετά από συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις πάνω από 50 ημερών σε διάστημα λίγο παραπάνω από ένα χρόνο, οι εργαζόμενοι στις εργολαβίες του ΤΟΞΟΤΗ σε Αττική και Κόρινθο κατάφεραν η καθυστέρηση στην καταβολή των δεδουλευμένων να είναι πια κάτω από τους 2 μήνες, σε αντίθεση με τις άλλες εργολαβίες του, όπου οι καθυστερήσεις ξεπερνούν τους 6 και 7 μήνες είναι χαρακτηριστικό της αστοχίας αυτού του ιδεολογήματος της εργοδοσίας. Η διαφορά ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις εργαζόμενων στον ίδιο εργοδότη βρίσκεται στην οργάνωση και απόφαση των εργαζόμενων να παλέψουν και να μην υποταχθούν. Ότι έχουν κερδίσει κι απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι το χρωστάνε στο δικό τους αγώνα, το κατακτήσανε με το αίμα τους, τίποτε δεν τους χαρίστηκε.
Οι απεργίες είναι δήθεν επικίνδυνες, γιατί αυτές κλείνουν τα εργοστάσια, κι οι εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους. Είναι προφανές ότι για το αν ο ΤΟΞΟΤΗΣ κλείσει, ή χάσει κάποιες από τις εργολαβίες του, δεν μπορεί να ευθύνονται οι εργαζόμενοι. Αυτοί δούλεψαν και έβγαλαν στο ακέραιο και με το παραπάνω την παραγωγή. Δε μπορεί να φταίνε αυτοί αν η επιχείρηση χρωστάει στην εφορία, στα ασφαλιστικά ταμεία, στις τράπεζες, κλπ, ή αν ο ιδιοκτήτης του ΤΟΞΟΤΗ, ο Καλογρίτσας, αποφασίζει να επενδύσει κεφάλαια στα κανάλια ή άλλες δραστηριότητες. Αντίθετα οι επιχειρήσεις, τα εργοτάξια, τα εργοστάσια ανοιγοκλείνουν, όπως αυτό εξυπηρετεί τα τυχοδιωκτικά, κερδοσκοπικά παιχνίδια των κεφαλαιοκρατών. Ούτε φταίνε οι εργαζόμενοι αν μια εταιρεία δεχθεί χτυπήματα λόγω ανταγωνισμών μεταξύ επιχειρηματιών (βλ. κόντρα για τηλεοπτικές άδειες).
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες: είτε παραμείνει ο ΤΟΞΟΤΗΣ στις εργολαβίες του ΔΕΔΔΗΕ, είτε έρθει άλλος εργολάβος, η κατάσταση για αυτούς θα επιδεινωθεί, λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και των πολιτικών που προωθούνται στον κλάδο της Ενέργειας, πολιτικές που αποσκοπούν στο να αυγατίσουν κι άλλο τα κέρδη των βιομήχανων εις βάρος των εργαζόμενων.
Οι επιχειρηματίες έχουν πολλά μέσα για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Έχουν όμως κι οι εργαζόμενοι κι αυτά είναι η πάλη, η αλληλεγγύη, η ενότητα, η οργάνωση. Το σωματείο, οι κινητοποιήσεις, οι γενικές συνελεύσεις αφορούν τους ίδιους τους εργαζόμενους, τις ίδιες τις ζωές τους. Και οι εργαζόμενοι πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα σε μια ζωή με καλυμένες όλες τις ανάγκες τους ή μονάχα επιβίωση, που ούτε κι αυτή είναι σίγουρη πάντα.
Το μεγάλο συμπέρασμα που πρέπει να βγει και απ’ αυτή τη μεγάλη κινητοποίηση είναι ότι οι εργαζόμενοι, σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο να αγωνιστούν, και μάλιστα ακόμα περισσότερο, ακόμα πιο θαρρετά, πιο οργανωμένα, πιο αποφασιστικά, όχι μόνο για τα δεδουλευμένα τους, και τα δικαιώματά τους στο πλαίσιο της μισθωτής εργασίας, αλλά για όλα. Και κυρίως για την προοπτική της κατάργησης της αιτίας για όλα τους τα βάσανα, για την κατάκτηση της δικής τους εξουσίας που θα τους απελευθερώσει από όλα τους τα δεσμά και θα τους χαρίσει όλο τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν».
