«Εθνικοί» ήταν οι στόχοι για να μπει η χώρα στην ΕΕ και στο ευρώ, για να πετύχει τη «σύγκλιση», την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα, να αποφύγει την κρίση, για να μπει στο «πρόγραμμα διάσωσης», για να γίνονται οι «αξιολογήσεις», να έρχονται οι δόσεις από τους δανειστές κ.λπ.
Αν ο λαός «κάνει ταμείο», θα δει ότι κάθε
φορά που υιοθετούσε τους «εθνικούς στόχους» έχανε όλο και περισσότερα. Ετσι πρέπει να σκεφτεί, όταν ακούει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ να βαφτίζει ως «στόχο για τη χώρα» την απομείωση του χρέους, που στο όνομα αυτού του στόχου τον καλεί να «γοητευτεί» από τις δηλώσεις Ομπάμα και να «αγανακτεί» από το «γερμανικό όχι».
«Η ελάφρυνση του χρέους δεν βοηθάει την Ελλάδα», λέει ο Σόιμπλε, «έτσι αναβάλλονται οι επενδύσεις», απαντάει ο Τσακαλώτος...
Την ίδια στιγμή, βέβαια, κανένα από τα δύο «στρατόπεδα» δεν αρνείται ότι θα απαιτηθούν και νέα μέτρα, είτε υπάρξει «ελάφρυνση», είτε όχι.
Η πραγματική «ελάφρυνση», λοιπόν, για τους εργαζόμενους θα έρθει μόνο από την πάλη τους με προοπτική την απαλλαγή τους από εκείνους που θέτουν τους «στόχους» αυτούς. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει «εθνική υπόθεση», που να μην είναι υπόθεση των καπιταλιστών, εκείνων δηλαδή που απολαμβάνουν όλα τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και τρίβουν τα χέρια τους για τα επόμενα.
Κυριακή 20 Νοέμβρη 2016
