Διαφθορά, ο χρήσιμος αποδιοπομπαίος τράγος

«Τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και προόδου» χαρακτηρίζει τη διαφθορά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, σε μήνυμά του εν όψει της παγκόσμιας ημέρας κατά της διαφθοράς. «Από τη διαπλοκή των ελίτ μέχρι το φακελάκι στο γιατρό, από το πολιτικό μαύρο χρήμα μέχρι το γρηγορόσημο, από την ανοχή στη φοροδιαφυγή μέχρι τους πελατειακούς διορισμούς, τα πολλά και διαφορετικά επίπεδα εκδήλωσης του φαινομένου δείχνουν ότι πρόκειται για συστημική διαφθορά και αυτό κάνει εξαιρετικά δύσκολη αλλά και επιτακτικά αναγκαία την καταπολέμησή της», συμπληρώνει.

Δεν πρωτοτυπεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας: ούτε
ως προς την περιγραφή ενός υπαρκτού φαινομένου, ξεκόβοντας το απ' τη μήτρα που το γεννάει, ούτε όταν το ενοχοποιεί για την καπιταλιστική κρίση ξεκόβοντας την και αυτήν από την πραγματική της αιτία, ούτε και ως προς τη λύση που προτείνει για την αντιμετώπισή του: «Μόνο ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο μπορεί να έχει αποφασιστική επίδραση προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε».

Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται οι προσεγγίσεις όλων των κομμάτων της αστικής

διαχείρισης, σύσσωμου του αστικού πολιτικού συστήματος, που στην προσπάθειά τους να αφήσουν στο απυρόβλητο την πραγματική αιτία και της κρίσης και όλων των βασάνων που βιώνει η εργατική λαϊκή οικογένεια, τα χρεώνουν στη διαφθορά και υποδεικνύουν σαν λύση την πάταξη της.

Τι κρύβουν απ' το λαό; Ότι η διαφθορά είναι φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Προκύπτει αντικειμενικά, αφού το αστικό πολιτικό σύστημα και οι κρατικοί μηχανισμοί είναι ταξικά ταγμένοι στην υπεράσπιση μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Η διαφθορά δεν μπορεί συνεπώς να καταπολεμηθεί στο έδαφος του καπιταλισμού, αφού είναι το ιδανικό για την καλλιέργειά της. Αποπροσανατολίζουν όσοι αποδίδουν την ασκούμενη πολιτική στους «διεφθαρμένους πολιτικούς», σύνθημα - σημαία των κάθε λογής «αντιμνημονιακών». Συσκοτίζουν τον ταξικό χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος, συγκαλύπτουν ότι τα μέτρα που φορτώνουν βάρη στις λαϊκές πλάτες απορρέουν από μια ενιαία, καλά επεξεργασμένη στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου, της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας του. Ότι θα παίρνονταν ακόμα κι αν δεν υπήρχε ίχνος διαφθοράς, ακόμα και στην υποθετική περίπτωση μιας υποδειγματικά «χρηστής διαχείρισης».

Το ερώτημα για το λαό πρέπει να τεθεί με όρους ταξικούς: όχι ποιος είναι «διαπλεκόμενος» και ποιος όχι, αλλά ποιος υπηρετεί ποιας τάξης τα συμφέροντα; Μόνο τότε μπορεί να δοθεί σωστή απάντηση απ' τη σκοπιά των εργατικών λαϊκών συμφερόντων. Μόνο τότε θα συνειδητοποιηθεί η ανάγκη για οργάνωση και ένταση της αντικαπιταλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης, για τη λαϊκή εξουσία, την εξουσία δηλαδή όπου ο κυρίαρχος λαός θα παραμερίσει οριστικά και τους «νόμιμους» εκμεταλλευτές και σφετεριστές του πλούτου που παράγει ο ίδιος και όλα τα «μπουμπούκια» της εξουσίας τους.