Σήμερα, το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει αδιέξοδα και δυσκολίες στην ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων. Οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί οξύνονται, στην ΕΕ και στις άλλες ενώσεις του κεφαλαίου. Τα αδιέξοδα του συστήματος προκύπτουν από τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτές οι δυσκολίες αξιοποιούνται από το σύστημα ώστε ο λαός και η νεολαία να σκεφτόμαστε “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”, ότι δεν υπάρχει λύση στα μεγάλα προβλήματα που βιώνουμε, ότι θα πρέπει να επιλέξουμε με ποιο σκοινί θα μας κρεμάσουν.
Να σκεφτούμε…
Γιατί ενώ η χώρα μας έχει όλες τις δυνατότητες να ζήσει ο λαός μας καλύτερα, η νεολαία είναι καταδικασμένη να μοιράζεται στην ανεργία και στην κακοπληρωμένη δουλειά;
Γιατί ενώ οι δυνατότητες της ανθρώπινης εργασίας και της παραγωγής, τα επιτεύγματα της επιστήμης, οι τεχνολογικές καινοτομίες και εξελίξεις είναι τεράστιες, σήμερα οι εργατικές λαϊκές οικογένειες συζητούν για το αν μπορούν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη;
Γιατί ενώ ό,τι υπάρχει στην κοινωνία, όλος ο πλούτος που υπάρχει έχει παραχθεί από εργαζόμενους, οι ίδιοι είναι καταδικασμένοι στην φτώχεια και την ανασφάλεια;
Η απάντηση είναι μία…
Όσο τα κλειδιά της οικονομίας τα έχουν οι καπιταλιστές, αυτοί θα καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες. Η επιδίωξή τους για όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία οδηγεί σε κόλαση για το λαό και τη νεολαία. Επιβεβαιώνεται ότι κοινός στόχος ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους δεν υπήρξε ποτέ και δεν μπορεί να υπάρξει. Ό,τι συμφέρει τους λίγους, στρέφεται ενάντια στους πολλούς.
Το να ζει η νεολαία με την ανεργία, τα κακοπληρωμένα προγράμματα, με τη μερική απασχόληση ως μια μόνιμη κατάσταση, δεν είναι το μέλλον που της αξίζει.
Τι πρέπει να γίνει;
Η νεολαία σήμερα, μαζί με το εργατικό-λαϊκό κίνημα, χρειάζεται να παλέψει για τη ζωή που της στερούν η ΕΕ, η εξουσία του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους. Για την πραγματική ρήξη, που σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, με το λαό στην εξουσία και αφέντη στον πλούτο που παράγει. Αυτό αποτελεί τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο για το λαό και τη νεολαία σήμερα.
Φιλολαϊκή διέξοδος σημαίνει ζωή με δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες εργατικές-λαϊκές ανάγκες και όχι ζωή με ψίχουλα, με μειωμένες προσδοκίες, προσαρμοσμένη στη μιζέρια, όπως διαμορφώνεται στις συνθήκες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Χρειάζεται αγώνας τώρα για άλλο δρόμο ανάπτυξης, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Αυτό προβάλλει η πολιτική πρόταση ΚΚΕ.
Τι σημαίνει αυτό;
- Να αλλάξει ο σκοπός, το κίνητρο της παραγωγής.
Στο καπιταλισμό, το κίνητρο της παραγωγής είναι το μέγιστο δυνατό κέρδος των καπιταλιστών. Αυτό καθορίζει το τι, το πόσο και το πού θα παραχθεί. Γι’ αυτό για παράδειγμα, η χώρα μας αν και έχει όλες τις δυνατότητες με την αγροτική παραγωγή να εξασφαλίσει την διατροφική αυτάρκεια του λαού, στα πλαίσια του εκμεταλλευτικού συστήματος οι φτωχοί αγρότες οδηγούνται στην καταστροφή, γίνονται εισαγωγές σε προϊόντα που η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να παράγει. Επειδή κριτήριο της παραγωγής είναι το κέρδος και όχι η κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σήμερα ο κλάδος των κατασκευών μαραζώνει, χιλιάδες οικοδόμοι είναι άνεργοι. Όμως, ανάγκες για σύγχρονες υποδομές, έργα (π.χ. αντιπλημμυρικής θωράκισης), ανάγκες για φθηνές και ποιοτικές κατοικίες, υπάρχουν και διογκώνονται.
Αντίθετα από τον καπιταλισμό, στο σοσιαλισμό, η παραγωγή γίνεται με σκοπό την κάλυψη των σύγχρονων εργατικών-λαϊκών αναγκών. Μόνο έτσι μπορεί να τεθεί στην υπηρεσία του ανθρώπου ό,τι έχει δημιουργήσει η επιστήμη, ο πολιτισμός που μπορούν να διασφαλίσουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής, πνευματικής ανάπτυξης και καλλιέργειας. Μόνο μια τέτοια κοινωνία είναι απαλλαγμένη από κρίσεις, φτώχεια, πολέμους και κριτήριο της ανάπτυξης γίνεται η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της νεολαίας στην μόρφωση, τη δουλειά, πρόσβαση στον Αθλητισμό, στον Πολιτισμό, συνολικά στη ζωή.
- Να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής.
Σήμερα, τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις, οι υπηρεσίες, τα λιμάνια, τα πλοία, οι υποδομές κ.λπ. είναι στην ιδιοκτησία των καπιταλιστών. Αυτά πρέπει να γίνουν λαϊκή περιουσία.
Οι σημερινοί ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής -μέτοχοι- δεν είναι δυνατόν εθελοντικά να παραιτηθούν από το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους και να υιοθετήσουν άλλα κριτήρια. Χρειάζεται να τους αφαιρεθούν τα μέσα παραγωγής. Άλλωστε, δεν τους ανήκουν περισσότερο απ’ ό,τι ανήκουν σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Γιατί στην πραγματικότητα, τα μέσα παραγωγής υπάρχουν, συντηρούνται, επισκευάζονται, ανανεώνονται με τη δουλειά των εργαζομένων. Οι εκμεταλλευτές είναι παράσιτα, καθώς ό,τι υπάρχει στην κοινωνία είναι αποτέλεσμα της δουλειάς των εκμεταλλευομένων. Ο,τι κατέχουν ουσιαστικά το «κλέβουν» από τη δουλειά των πολλών. Παρά την «βιτρίνα» που δημιουργεί ο καπιταλισμός, η πραγματικότητα είναι ότι η παραγωγή θα μπορούσε να συνεχιστεί κανονικά στα χέρια της εργατικής τάξης χωρίς την ύπαρξη κανενός καπιταλιστή.
Στην αγροτική παραγωγή, η γη θα κοινωνικοποιηθεί. Θα διαμορφωθούν κοινωνικοποιημένες αγροτικές μονάδες, ενώ ταυτόχρονα όπου υπάρχει μεγάλος κατακερματισμός, θα προωθηθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός, δηλαδή η συνένωση των αγροτών σε συλλογικά οργανωμένες παραγωγικές μονάδες, με χρήση σύγχρονων και εξελιγμένων μηχανημάτων και μεθόδων καλλιέργειας. Αυτή η συνένωση θα αποτελέσει ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της μετατροπής και αυτής της παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία.
- Να οργανωθεί ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας.
Με τον κεντρικό σχεδιασμό εξασφαλίζεται ότι η παραγωγή σε όλους τους κλάδους οργανώνεται με κριτήριο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, σημαίνει σχεδιασμένη παραγωγή και σχεδιασμένη κατανομή όλων των παραγωγικών δραστηριοτήτων, πόρων, πρώτων υλών, εργατικού δυναμικού προκειμένου να ικανοποιούνται οι κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες. Έτσι, θα τεθούν στην υπηρεσία του ανθρώπου και των αναγκών του οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας, που σήμερα στα πλαίσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης είτε μένουν αναξιοποίητες, είτε αξιοποιούνται προς όφελος της κερδοφορίας των λίγων.
- Η υλοποίηση αυτών των στόχων προϋποθέτει την εργατική λαϊκή εξουσία με την ενεργό συμμετοχή των εργατικών-λαϊκών μαζών.
Προϋποθέτει τον εργατικό-λαϊκό έλεγχο στο σχεδιασμό, στην οργάνωση και στην υλοποίηση της παραγωγής. Δημιουργούνται οι όροι ώστε και η νεολαία να συμμετέχει πρωτοπόρα στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Εκφράζει μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με βασικό χαρακτηριστικό της την ενεργητική συμμετοχή του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας στη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Στον έλεγχο της διεύθυνσης των παραγωγικών μονάδων, των κοινωνικών και διοικητικών υπηρεσιών, όλων των οργάνων εξουσίας από κάτω έως πάνω.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν πρόκειται να έρθει μέσα από τα παζάρια με τους καπιταλιστές, την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, Δεν πρόκειται εθελοντικά να παραχωρήσουν την ιδιοκτησία τους, τα κέρδη τους, τη δυνατότητά τους να «κλέβουν» το παραγόμενο πλούτο.
Χρειάζεται, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα να τους αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία, να ξηλωθούν όλοι οι αντεργατικοί-αντιλαϊκοί θεσμοί πάνω στους οποίους στηρίζεται. Να διαμορφωθεί η νέα εξουσία πάνω σε νέους θεσμούς, εργατικούς-λαϊκούς, τους οποίους θα γεννήσει η ανατρεπτική πάλη του λαού.
Χρειάζεται να αποδεσμευτεί η χώρα απ’ όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, ενώσεις και οργανισμούς, να μην αναγνωρίσει καμιά δέσμευση και υποχρέωση που προκύπτει απ’ αυτήν τη συμμετοχή, να ακυρώσει τη συμμετοχή της χώρας σε αυτές.
Χρειάζεται, να μην αναγνωρίσει το δημόσιο χρέος, να κηρύξει μονομερώς τη διαγραφή του συνόλου του, να βγει από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίων, να διακόψει κάθε είδος δανεισμού.
Χρειάζεται να επιδιώξει τη σύναψη ισότιμων σχέσεων αμοιβαίου οφέλους με άλλα κράτη, προκειμένου να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σε προϊόντα και υπηρεσίες που δεν μπορεί να καλυφθούν άμεσα με δικές της δυνάμεις. Συμφωνίες που δε θα γίνουν με κριτήριο τις μπίζνες των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων, αλλά με κριτήριο τι συμφέρει τους εργαζόμενους, το λαό.
Αυτή είναι πραγματική πολιτική αλλαγή κι όχι η κυβερνητική εναλλαγή στο έδαφος του καπιταλισμού ή οι αλλαγές και οι μεταμορφώσεις των αστικών κομμάτων και θεσμών. Προϋποθέτει ένα μεγάλο ισχυρό εργατικό-λαϊκό κίνημα, μια συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα που θα μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της. Προϋποθέτει λαό οργανωμένο και αποφασισμένο για πραγματικές συγκρούσεις και ρήξεις. Να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός-αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός της πάλης, η προοπτική ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους, να ενισχυθεί η συσπείρωση με το ΚΚΕ. Σε αυτή την υπόθεση, τα μέλη της ΚΝΕ δίνουν όλες τους τις δυνάμεις και καλούν τους νέους να παλέψουν μαζί για τη ζωή που χάνουμε, για τα δικαιώματα που μας στερούν, για τις σύγχρονες ανάγκες μας.
Χρειάζεται σήμερα, οργάνωση της πάλης για τα μικρά και μεγάλα καθημερινά προβλήματα. Ταυτόχρονα, να δυναμώνει η προοπτική ώστε να αλλάξει ο δρόμος ανάπτυξης, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Χρειάζεται σήμερα, οργάνωση της πάλης για τα μικρά και μεγάλα καθημερινά προβλήματα. Ταυτόχρονα, να δυναμώνει η προοπτική ώστε να αλλάξει ο δρόμος ανάπτυξης, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
