Από τη μία, η κυβέρνηση επιδιώκει να βγει στις αγορές, παίζοντας το χαρτί της αποφασιστικότητάς της για προώθηση όλων των βάρβαρων αναδιαρθρώσεων που εφαρμόζει με τα προηγούμενα και τα νέα μέτρα.
Από την άλλη, όσοι συμφωνούν ότι είναι θετική εξέλιξη, προβληματίζονται αν πρέπει να γίνει τώρα ή αργότερα, εστιάζουν στην ανάγκη η κυβέρνηση πιο αποφασιστικά να σαρώσει ό,τι απέμεινε από εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Διαβάζουμε π.χ. στον αστικό Τύπο ότι την εμπιστοσύνη των αγορών «την κερδίζεις και την ξανακερδίζεις εφαρμόζοντας με συνέπεια όσα τους υποσχέθηκες», οι αγορές «επιβάλλουν μια πειθαρχία που, από ορισμένη άποψη, είναι πιο σκληρή από την πειθαρχία της τρόικας».
Οτι πρέπει να επισπεύσουμε «την υλοποίηση όσων έχουν συμφωνηθεί - τώρα, όχι από το φθινόπωρο», π.χ. συνδικαλιστικός νόμος.
Οτι πρέπει να υπάρξει «σχέδιο δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής για μετά τον Αύγουστο του 2018», με ρυθμίσεις σε Ασφαλιστικό, Φορολογικό κ.λπ.
Είναι απάτη, λοιπόν, η προσπάθεια να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι η «έξοδος στις αγορές» βάζει τέρμα στην επιθετικότητα που βιώνουν από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο.
Απ' ό,τι φαίνεται, η «έξοδος» αυτή για τους εργαζόμενους θα είναι «είσοδος» σε μια άλλη συζήτηση: Στο τι παραπάνω θα θυσιάσουν για «να διατηρηθεί» μια οποιαδήποτε επίδοση των ελληνικών ομολόγων στις διεθνείς χρηματαγορές...
Τρίτη 18 Ιούλη 2017
