Η ίδια η πραγματικότητα ακυρώνει όχι μόνο τις προσδοκίες για στοιχειώδη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, αλλά ακόμα και την αναμονή έστω για «πάγο» σε νέα μέτρα. Δεν είναι τυχαίο ότι πουθενά σήμερα στον κόσμο, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν εφαρμόζεται αυτό το «μοντέλο», μιας «δίκαιης ανάπτυξης» για την κοινωνική πλειοψηφία. Κι αυτό γιατί δεν είναι δυνατόν η καπιταλιστική ανάπτυξη να είναι «βιώσιμη» για την εργατική τάξη, να είναι δίκαιη για αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Δεν νοείται ανάπτυξη στον καπιταλισμό χωρίς
κλοπή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Δεν νοείται ανάκαμψη χωρίς ένταση της εκμετάλλευσης, χωρίς άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για τα μονοπώλια, επομένως εκτοπισμό μικρών αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών.
Ετσι κι αλλιώς έχει περάσει προ πολλού η εποχή που η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορούσε να επιφέρει έστω κάποια βελτίωση σε μισθούς και δικαιώματα για τους εργαζόμενους. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για καπιταλιστικές οικονομίες ακόμα πιο ισχυρές. Πλέον ο καπιταλισμός, σάπιος μέχρι το μεδούλι, κάθε μέρα γίνεται και πιο επιθετικός, πιο αντιδραστικός και αδίστακτος απέναντι στους λαούς όλου του κόσμου.
Στα παραμύθια, λοιπόν, περί «δίκαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης», η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορούν και πρέπει να αντιπαραβάλουν το δικό τους αυτοτελές και ρεαλιστικό σχέδιο για τη διέξοδο από τη σημερινή βαρβαρότητα.
Η μη υποταγή στους «εθνικούς στόχους» για ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής. Αυτόν το δρόμο φωτίζουν οι κινητοποιήσεις εργαζομένων σε κλάδους, που χαρακτηρίζονται «ατμομηχανές» της οικονομίας: Την περασμένη Πέμπτη στη Ναυπηγική Βιομηχανία, στο Εμπόριο και αύριο στον Επισιτισμό - Τουρισμό. Οι κινητοποιήσεις αυτές αποτελούν το «λίπασμα» για νέους αγώνες και σε άλλους κλάδους, για να ανέβουν η μαχητικότητα και η αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης, να πολλαπλασιαστούν τα τμήματά της που επιστρέφουν στην κυβέρνηση ως απαράδεκτα τα σχέδια «παραγωγικής ανασυγκρότησης» που σηματοδοτούν τον νέο γύρο έντασης της εκμετάλλευσης.
Το μεγαλύτερο εφόδιο για την αποτελεσματικότητα αυτής της πάλης είναι η κατάκτηση από όλο και περισσότερους εργαζόμενους της πεποίθησης ότι η οριστική απαλλαγή από αυτόν το ματωμένο κύκλο κρίσης - ανάπτυξης - κρίσης δεν θα είναι έργο καμιάς αστικής κυβέρνησης, αλλά της ίδιας της εργατικής τάξης.
Μέσα από την οργανωμένη πάλη της, με προοπτική την κατάκτηση της δικής της εξουσίας. Οτι μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη της παραγωγής και της οικονομίας προς όφελός της, με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών της και όχι την αποκόμιση κερδών για μια χούφτα καπιταλιστές.
