Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι και
πολλά άλλαξαν από τον Ιούνη του 2011, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ διακινούσε στις
«πλατείες» τα παραμύθια περί «ακηδεμόνευτων» - «αμεσοδημοκρατικών» κινημάτων
και τα αντιδραστικά τους συνθήματα, όπως το «έξω τα κόμματα - έξω τα
συνδικάτα», τα οποία στην πορεία έγιναν «σκαλοπάτια» για την εναλλαγή στην
αστική διακυβέρνηση, για το ξεφούσκωμα της λαϊκής πάλης,
αλλά και το φούσκωμα
της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Το αποδεικνύει, εξάλλου, και η ξετσίπωτη
προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα ως κυβέρνηση βρίσκει τέτοια «κινήματα», όπως το
«Παραιτηθείτε», «στα όρια της συνταγματικότητας».
Σίγουρα, πάντως, εκείνο που δεν άλλαξε είναι ο χαρακτήρας αυτών
των «αυθόρμητων» κινημάτων που έχουν ως στόχο να εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους
και το λαό στους όλο και πιο αντιδραστικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης ή
έστω τμημάτων της. Τόσο, που πλέον καλούν τους εργαζόμενους να κατέβουν στους
δρόμους «χωρίς χρώματα - κόμματα και συνδικάτα» και να ζητήσουν «δραστικές
περικοπές δαπανών» και «μεταρρυθμίσεις» (βλέπε αντιλαϊκές ανατροπές) «παντού»,
δίνοντας όρκους πίστης στην «αστική δημοκρατία», όπως λένε, στην ΕΕ κ.τ.λ.
Πραγματική «μαυρίλα» δηλαδή, και μάλιστα πολύ ταιριαστή ως «αντιπολίτευση» στη
«μαύρη» πολιτική του κεφαλαίου, που υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά
και στις προσπάθειες σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος.
