Στο φόντο των εξελίξεων στο Κυπριακό και στα Ελληνοτουρκικά, αυτό που «φορέθηκε» πολύ τις τελευταίες μέρες είναι η «γεωπολιτική σταθερότητα» που καλείται να διαφυλάξει ως «κόρη οφθαλμού» η χώρα, ως μόνη τέτοια «νησίδα» στην περιοχή.
Κατ' αρχήν, η τρομοκρατία περί γεωπολιτικής αστάθειας αξιοποιείται κατά κόρον από τα αστικά επιτελεία για να υποβάλουν το λαό σε στάση ανοχής και αποδοχής της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής. «Πολλοί εξωγενείς παράγοντες δρουν
υπονομευτικά ως προς τη σταθερότητα της χώρας, ας μην προσθέσουμε άλλον έναν στο εσωτερικό», είναι το χυδαίο επιχείρημά τους.
Αλήθεια, όμως, με ποιους όρους διασφαλίζεται αυτή η «σταθερότητα», ποιοι την εγγυώνται και για λογαριασμό ποιων; Η «σταθερότητα» στο λεξιλόγιο της κυβέρνησης μεταφράζεται σε βαθύτερη εμπλοκή στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και στους ανταγωνισμούς για τη διανομή και τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων της Ενέργειας και του παγκόσμιου εμπορίου. Μεταφράζεται σε γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας, ανταγωνιστικά προς άλλες περιφερειακές δυνάμεις στην περιοχή, όπως η Τουρκία, η οποία όμως είναι σύμμαχος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ.
Ως εγγυητές της «σταθερότητας» εμφανίζονται το ΝΑΤΟ και ο ενεργός ρόλος της Ελλάδας στο πλαίσιο της δολοφονικής συμμαχίας, η διάθεση και αναβάθμιση της βάσης της Σούδας, η δραστήρια συμμετοχή της χώρας στη διευθέτηση των ανοιχτών ζητημάτων στην περιοχή, με βάση τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μέσα από το ίδιο πρίσμα, «σταθερότητα» σημαίνει διχοτομική λύση στο Κυπριακό, ελληνοτουρκικός συμβιβασμός για το Αιγαίο, που σημαίνει πρακτικά συνεκμετάλλευση και συνιδιοκτησία, υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ.
Βέβαια, από αυτές τις διευθετήσεις, μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι θα βγουν κερδισμένοι, ανάμεσά τους και ελληνικοί, που συνεργάζονται με κολοσσούς στον τομέα της Ενέργειας ή ευελπιστούν σε συμπράξεις. Οπως γενικότερα θα βγει κερδισμένη η αστική τάξη στην Ελλάδα από τη γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας στην περιφέρεια, η οποία όμως περιέχει το σπέρμα νέων εντάσεων και κινδύνων.
Αλλωστε, η αστική τάξη εναλλάσσει διαχρονικά τον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό της, ανάλογα με το πώς εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά της. Στο τέλος, όμως, ο λαός είναι αυτός που πληρώνει πάντα τη νύφη.
Κυριακή 11 Δεκέμβρη 2016
