Στην προπαγάνδα της κυβέρνησης, η ελάφρυνση του χρέους, σε συνδυασμό με την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», την ένταξη στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης και την «έξοδο» από το μνημόνιο, μετά το τέλος του 2018, είναι τα «σκαλοπάτια» προς το στόχο της ανάκαμψης, από την οποία καλλιεργεί προσδοκίες ότι θα ωφεληθεί ο λαός.
Οπως όμως και στην περίπτωση του χρέους, έτσι και για το στόχο της ανάκαμψης, προαπαιτούμενο είναι να
προχωρήσουν οι αναδιαρθρώσεις και κυρίως αυτές που σχετίζονται με την αγορά εργασίας, τη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας και βέβαια τις ιδιωτικοποιήσεις, που σε βασικούς κλάδους της οικονομίας, όπως η Ενέργεια, οι Μεταφορές και άλλοι, γίνονται το «όχημα» για παραπέρα συγκέντρωση του κεφαλαίου.
Η γενίκευση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας είναι, επίσης, προαπαιτούμενο της ανάκαμψης, γι' αυτό κυριαρχεί στις ανατροπές που τώρα συζητιούνται για τα Εργασιακά. Οι συνθήκες δουλειάς των σημερινών νέων είναι χειρότεροι από αυτές των πατεράδων τους και το ίδιο θα συμβεί με τα δικά τους παιδιά. Η εντατικοποίηση και τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς, η εργασιακή περιπλάνηση και η μεταπήδηση από την ανεργία στην υποαπασχόληση και τούμπαλιν, είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, στο όνομα πάντα της ανάκαμψης.
Επομένως, η καπιταλιστική ανάκαμψη μεταφράζεται σε παγίωση της σημερινής άθλιας πραγματικότητας για την εργατική - λαϊκή οικογένεια και χειροτέρευση της, παίρνοντας υπόψη ότι πολλά από τα μέτρα που ψηφίστηκαν στο όνομά της δεν έχουν ακόμα «ωριμάσει». Επιπλέον, όπως δείχνει και η διεθνής εμπειρία, η ανάκαμψη, αν και όποτε έρθει, θα είναι αναιμική, με τον κίνδυνο μιας νέας βύθισης σε κρίση να παραμονεύει και να γίνεται το «όχημα» για μέτρα και ανατροπές δίχως κανένα τέλος.
Κυβέρνηση και ΝΔ τσακώνονται για το ποιος θα στηρίξει πιο αποτελεσματικά το στόχο της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, ποιος δηλαδή θα υλοποιήσει σταθερά και απαρέγκλιτα της αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις.
Κυριακή 11 Δεκέμβρη 2016
