Κοντράρονται για το χρέος επειδή τους ζορίζει η κρίση
Είτε με νέο «κούρεμα», είτε με τρίτο δάνειο, ο λογαριασμός για τη διαχείριση της κρίσης θα καταλήξει ξανά στο λαό
Μονοπώλησε σχεδόν την επικαιρότητα η συζήτηση για ένα νέο «κούρεμα» του χρέους ή ένα τρίτο δάνειο στην Ελλάδα, τη βδομάδα που πέρασε. Την όλη συζήτηση τροφοδότησαν με δηλώσεις τους αξιωματούχοι της Ευρωζώνης και κυβερνητικά στελέχη της Γερμανίας, που βρίσκεται στην τελική ευθεία για τις εκλογές στις 22 Σεπτέμβρη. Τι κρύβεται πίσω από τις διαφωνίες και τα σενάρια που εξετάζουν για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους και την κάλυψη του «χρηματοδοτικού κενού», από την άνοιξη του 2014 μέχρι και το 2016;
Μια πρώτη απάντηση είναι η κρίση που επιμένει και τα ζόρια της αστικής τάξης να τη διαχειριστεί. Ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης θα ήθελαν τα φιλομονοπωλιακά τους μέτρα να είχαν πιάσει τόπο και η κρίση στις οικονομίες τους να είχε αντιστραφεί. Η πραγματικότητα, όμως, δεν συμμερίζεται το κλίμα που πάνε να καλλιεργήσουν τις τελευταίες μέρες, με προβλέψεις για «φως στο τούνελ», επειδή η Ευρωζώνη κατέγραψε ανάπτυξη 0,3% το πρώτο επτάμηνο του 2013, έστω κι αν αυτό έγινε μετά από 18 μήνες συνεχούς συρρίκνωσης του ΑΕΠ.
Ούτε βέβαια σηματοδοτεί την έξοδο από την κρίση το γεγονός ότι η Γερμανία, που θεωρείται «ατμομηχανή» της Ευρωζώνης, κατέγραψε αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,7% το δεύτερο τρίμηνο του 2013. Στην πλειοψηφία τους, τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης σχοινοβατούν ανάμεσα στην κρίση και την αναιμική αύξηση του ΑΕΠ. Χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος είναι κυριολεκτικά βυθισμένες στην κρίση, ενώ οι προοπτικές ανάπτυξης για τις υπόλοιπες λεγόμενες «χώρες του Νότου» είναι υποτονικές.
Ακόμα πιο πέρα: Ολοι στην Ευρωζώνη ξέρουν ότι ακόμα κι αν σταθεροποιηθεί η ανάπτυξη σε όλα τα κράτη - μέλη, οι ρυθμοί της θα είναι αναιμικοί. Οι συνέπειες από την παρατεταμένη και βαθιά κρίση των τελευταίων χρόνων (ανεργία, καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, αύξηση του χρέους και των ελλειμμάτων, φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού) δεν πρόκειται να αναστραφούν ούτε σε δέκα χρόνια, όπως προέβλεψε η Γερμανίδα καγκελάριος. Αρα, τα ζόρια στη διαχείριση δεν τελειώνουν με το πέρασμα της Ευρωζώνης σε ανάπτυξη. Ούτε βέβαια τελειώνουν μαζί με την κρίση τα διάφορα σενάρια για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Ενας ακόμα παράγοντας που τους δυσκολεύει