μεταξύ όλων των κομμάτων της διαχείρισης.
Ο ίδιος διαβεβαίωσε ότι «στο "Ποτάμι" υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κυβερνήσουν. Δεν είμαστε μια παρέα αργόσχολων που είπαμε στον ελεύθερο χρόνο μας να κάνουμε και λίγο πολιτική» και ξεκαθάρισε ότι μπορεί να παίξει μπαλαντέρ σε όποια μεριά του δίπολου τον τάξουν μετεκλογικά τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Είπε συγκεκριμένα: «Έχουμε συγγενείς και στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ. Όχι πολλούς, αλλά έχουμε. Δεν είναι όλοι ακροδεξιοί στη ΝΔ ούτε είναι όλοι σταλινικοί στον ΣΥΡΙΖΑ».
Προς επίρρωση των παραπάνω, συμπλήρωσε ότι «το "Ποτάμι" έχει συγκεκριμένες θέσεις όσο κανένα άλλο ελληνικό κόμμα, εξαιρουμένου ίσως του ΚΚΕ». Για την απόφασή τους να αποφασίσουν μετά τις εκλογές σε ποια ευρωομάδα θα ενταχθούν, ο Στ. Θεοδωράκης ισχυρίστηκε ότι το έκαναν για «να μείνουμε ανεξάρτητοι και να συζητήσουμε με Σοσιαλιστές, Φιλελεύθερους, Πράσινους, για τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται προκειμένου η ΕΕ να αρχίσει να λειτουργεί δίκαια και αποτελεσματικά».
«Συνθέσεις» για ποιόν;
Σε άλλο σημείο είπε για το κόμμα του: «Προσπαθούμε να εφεύρουμε ένα νέο είδος πολιτικής. Με λιγότερες προειλημμένες αποφάσεις και περισσότερο προβληματισμό. Και μακάρι να ανατρέψουμε τα δεδομένα και στην ελληνική Βουλή. Δηλαδή, τι νόημα έχει να κάθονται συντεταγμένοι οι βουλευτές των κομμάτων σαν στρατιώτες; Γιατί πρέπει να στοιχίζονται πίσω από τον αρχηγό τους; Δεν θα μπορούσαν να κάθονται όπου θέλει ο καθένας στα έδρανα της Βουλής; Τι θα άλλαζε δηλαδή αυτό; Θα ήταν ένας συμβολισμός. Ότι δεν είμαστε στράτευμα, δεν εκτελούμε υπηρεσία, αλλά βουλευόμαστε και ψηφίζουμε κατά συνείδηση».
Η «κινητικότητα» που περιγράφει ο Στ. Θεοδωράκης «πατάει» στη συμφωνία που έχουν στη στρατηγική τα αστικά κόμματα και τα κόμματα της διαχείρισης, όπως είναι και το δικό του. Ωστόσο, θέσεις όπως αυτές κρύβουν ότι τα κόμματα εκφράζουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Στη βάση αυτή πρέπει να κρίνονται από το λαό και όχι με βάση αυτό που λέει «το Ποτάμι», ότι «σε ό,τι αφορά πάντως την Ελλάδα, ποτέ δεν θα βγούμε από την κρίση αν δεν προχωρήσουμε σε συνθέσεις. Αν δεν αναμειχθούν οι απόψεις. Αν δεν αρχίσουμε, δηλαδή, να ακούμε ο ένας τον άλλο».
Είναι προφανές ότι από την κρίση δεν μπορούν να βγουν «νικητές» τόσο το κεφάλαιο όσο και οι εργαζόμενοι. Από αυτή την άποψη, είναι φανερό ότι οι συνθέσεις που επιζητά «το Ποτάμι», στόχο έχουν να βγάλουν τους επιχειρηματικούς ομίλους νικητές από την κρίση σε βάρος του λαού.
