Από την πρώτη στιγμή που άνοιξε η συζήτηση για τις νέες ανατροπές στα Εργασιακά, με τα σχετικά αντιλαϊκά παζάρια να περιλαμβάνουν νέα αντεργατικά μέτρα για τις ομαδικές απολύσεις, το συνδικαλιστικό νόμο κ.ά., το βασικό προπαγανδιστικό χαρτί της κυβέρνησης ήταν η «επιστροφή στην κανονικότητα» και το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», το οποίο, όπως η ίδια ισχυρίζεται, παραβιάζεται στην Ελλάδα.
Τι εννοούν όμως τα κυβερνητικά στελέχη όταν μιλάνε για «επιστροφή στην κανονικότητα»;
Εννοούν, μήπως, την κατάργηση της περιβόητης Πράξης Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) αριθμός 6 του 2012, και όλους τους αντεργατικούς νόμους που ακολούθησαν;
Εννοούν την επαναφορά σε ισχύ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας του 2012 που καταργήθηκε με την ΠΥΣ και την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ μεικτά;
Σημαίνει, μήπως, η «επαναφορά στην κανονικότητα» την κατάργηση του αίσχους του «υπο-κατώτερου» μισθού για τους νέους κάτω των 25 ετών και της διάκρισης που υφίστανται, μόνο και μόνο γιατί είναι νέοι;
Σημαίνει, μήπως, επαναφορά των συλλογικών κλαδικών συμβάσεων, όπως ίσχυαν πριν την ΠΥΣ, την υποχρεωτικότητά τους σε κάθε κλάδο και επάγγελμα, μαζί με την επεκτασιμότητα και την αρχή της ευνοϊκότερης σύμβασης για κάθε εργαζόμενο;
Μήπως εννοούν την κατάργηση του καθεστώτος των επιχειρησιακών συμβάσεων που συμπιέζουν τους μισθούς των εργαζομένων και «άνθισαν» σαν δηλητηριώδη μανιτάρια μέσα στο θερμοκήπιο της ΠΥΣ και των εργοδοτικών «Ενώσεων Προσώπων», οι οποίες έγιναν όπλα στα χέρια της εργοδοσίας, παραμερίζοντας τα συνδικάτα;
Σημαίνει, μήπως, τον περιορισμό της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, της προσωρινότητας στην απασχόληση, την κατάργηση τέτοιων μορφών όπως η «ενοικίαση εργαζομένων» μέσω των «δουλεμπορικών»;
Ρητορικά τα ερωτήματα. Στην πραγματικότητα όλα τα παραπάνω συστατικά στοιχεία της εργασιακής ζούγκλας που βιώνουν οι εργαζόμενοι αποτελούν εφαρμογή του περιβόητου «ευρωπαϊκού κεκτημένου», είναι η «κανονικότητα» που επικρατεί και ενισχύεται σε όλη την ΕΕ, ακριβώς γιατί αυτό υπαγορεύουν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, η πολιτική που υπερασπίζεται τα κέρδη τους και την ανταγωνιστικότητά τους.
Ακριβώς γι' αυτό, την ίδια ώρα που αναμασά τα παραμύθια περί «επιστροφής στην κανονικότητα», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διατηρεί στο ακέραιο το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο των προκατόχων της, το ενισχύει με παρεμβάσεις, όπως νομοθετική ρύθμιση για την παραπέρα ενίσχυση των «δουλεμπορικών» γραφείων, με την παραπέρα γενίκευση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων στο Δημόσιο και όχι μόνο, με εργαλεία όπως τα προγράμματα του ΟΑΕΔ, με τη διαιώνιση και τη «νομιμοποίηση» της εκμετάλλευσης με μορφές όπως τα «μπλοκάκια» κ.ο.κ.
Η εργασιακή ζούγκλα είναι η «κανονικότητα» του κεφαλαίου, γι' αυτό και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, περνά αποκλειστικά μέσα από την οργάνωση και την πάλη για τη συνολική ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντά του, με όσους μανδύες κι αν αυτή ντύνεται κάθε φορά για την προώθησή της.
Σάββατο 25 Φλεβάρη 2017 - Κυριακή 26 Φλεβάρη 2017
