Που επιστρέφει άφοβα τα ψευτοδιλήμματα στους εμπνευστές τους, παίρνοντας την απόφαση να μη συμμετάσχει στο θρίλερ της «αξιολόγησης», δηλαδή στην αγωνία για το πώς και πότε θα ολοκληρωθεί ο νέος γύρος της αντιλαϊκής επίθεσης, που διευθύνει η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Τώρα είναι ανάγκη να απαντηθεί με τη μαζική λαϊκή κινητοποίηση το παιχνίδι της κυβέρνησης, που αξιοποιώντας υπαρκτές αντιθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, καλεί το λαό να επιλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και να εναποθέσει
τις ελπίδες του στην έκβαση των μεταξύ τους ανταγωνισμών, όταν όλοι αυτοί οι οργανισμοί συμφωνούν στο τσάκισμα των εργαζομένων ως όρο για να επέλθει η περιβόητη ανάκαμψη.
τις ελπίδες του στην έκβαση των μεταξύ τους ανταγωνισμών, όταν όλοι αυτοί οι οργανισμοί συμφωνούν στο τσάκισμα των εργαζομένων ως όρο για να επέλθει η περιβόητη ανάκαμψη.
Η μαζική συμμετοχή εργατοϋπαλλήλων στο συλλαλητήριο θα αποτελέσει την καλύτερη απάντηση και στα καλέσματα για «εθνική συναίνεση» που απευθύνουν η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, με στόχο να περάσουν τα μέτρα με τις λιγότερες αντιδράσεις και να εξασφαλιστεί η απαραίτητη ρευστότητα για το κεφάλαιο στην κούρσα της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Αλλωστε, η «εθνική υπόθεση» στην οποία καλούν το λαό να συστρατευθεί, δεν είναι τίποτα άλλο από το γενικό συμφέρον του κεφαλαίου, απέναντι στο οποίο η εργατική τάξη χρειάζεται να αντιτάξει το δικό της σχέδιο, τις δικές της διεκδικήσεις, τις δικές της σύγχρονες ανάγκες, η ικανοποίηση των οποίων σκοντάφτει στην καπιταλιστική παραγωγή για το κέρδος, στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από μια χούφτα πλουτοκράτες.
Με τον παλμό, τη μαζικότητα, τα συνθήματα και το αγωνιστικό κλίμα της κινητοποίησης, κυρίως όμως με μεθοδική, σταθερή και σχεδιασμένη δουλειά μέσα στους κλάδους και στους χώρους εργασίας, οι εργαζόμενοι μπορούν να τσαλακώσουν το «δεν αλλάζει τίποτα». Για να δυναμώσει το ρεύμα που παλεύει να τα αλλάξει όλα, ανατρέποντας τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
