Το ΚΚΕ αναπτύσσει πρωτοβουλίες για κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τη ζωή της εργατικής τάξης. Για παράδειγμα το πρόβλημα της ανεργίας που καλπάζει και λόγω καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης βρίσκεται στο επίκεντρο της δράσης της ΚΟ Αττικής, μιας περιοχής με μεγάλες βιομηχανικές ζώνες, άλλους τομείς της οικονομίας την οποία βεβαίως μαστίζει η ανεργία. Γεγονός που αναδεικνύει τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, όπως φαίνεται από τα ναυπηγεία, τις χαλυβουργίες, την τσιμεντοβιομηχανία, τις κατασκευές κλπ. Και όμως, όλοι αυτοί οι κλάδοι θα μπορούσαν να αναπτύσσονται. Γιατί παράγουν προϊόντα που έχει ανάγκη ο λαός. Αλλά αυτές οι ανάγκες δεν προσφέρονται για μεγάλη και γρήγορη κερδοφορία.
Για παράδειγμα η ζήτηση τσιμέντου έχει μειωθεί, ενώ χρειάζονται έργα αντιπλημμυρικής προστασίας, αντισεισμικής θωράκισης, λαϊκής στέγης... Αλλά αυτά δεν προσφέρονται για κέρδος. Η παραγωγή στα ναυπηγεία ουσιαστικά είναι ανύπαρκτη, ενώ χρειάζονται πλοία ασφαλή για την ακτοπλοΐα, για τις θαλάσσιες μεταφορές, αλλά αυτά τα ναυπηγούν οι εφοπλιστές στη Νοτιοανατολική Ασία. Και ολ' αυτά γιατί υπάρχει η καπιταλιστική ιδιοκτησία στην παραγωγή που τα πάντα τα υποτάσσει στο κέρδος. Επενδύουν και κάνουν ανάπτυξη μόνο αν βγάλουν μεγάλο και γρήγορο κέρδος. Και επίσης δεν επενδύουν για να αναπτύξουν όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Επομένως είναι αγεφύρωτο το χάσμα που χωρίζει την οικονομική «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται οι κεφαλαιοκράτες με το δρόμο ανάπτυξης που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, που αποσκοπεί στο να καλύψει ολόπλευρα τις σύγχρονες και συνεχώς διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες. Συγκυβέρνηση και ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί, κάθε είδους διαχειριστές, κόμματα και πολιτικό προσωπικό του εκμεταλλευτικού συστήματος, παρά και τις υπαρκτές επιμέρους διαφοροποιήσεις τους, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να παίξουν στο έδαφος των μονοπωλίων, να τα στηρίξουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, προκειμένου, λένε, να υπάρξει η «ανάκαμψη», να γίνουν «επενδύσεις», να δημιουργηθούν «θέσεις εργασίας»... Ορος και προϋπόθεση γι' αυτό το δρόμο «ανάπτυξης» είναι να πέσει η τιμή της εργατικής δύναμης, να συμπιεστούν οι μισθοί και τα μεροκάματα, οι συντάξεις, να συνεχιστεί η διάλυση της γκάμας των κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού που έχουν να κάνουν με τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, όπως για Υγεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση, Παιδεία.
Η διέξοδος για το λαό υπάρχει στον άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Οι νευραλγικοί και συγκεντρωμένοι κλάδοι της παραγωγής και της οικονομίας, που σήμερα βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλίων, αξιοποιούν -αγοράζοντας φτηνά- το έμπειρο εργατικό δυναμικό της χώρας. Μονοπώλια και μεγαλοεπιχειρηματίες στήνουν μπίζνες με τον ορυκτό πλούτο της χώρας, στο χώρο της ενέργειας, στις κατασκευές, στο φάρμακο, στα τρόφιμα, θησαυρίζουν και από τη διακίνηση των παραγόμενων εμπορευμάτων, από την εκμετάλλευση οδικών αξόνων και υποδομών, από την ανάγκη της λαϊκής οικογένειας για πολιτισμό, μόρφωση, αναψυχή, τουρισμό. Η λαϊκή εξουσία έχει τη δύναμη να λύσει μια και καλή τις σημερινές αγεφύρωτες αντιθέσεις, να κοινωνικοποιήσει τους βασικούς και συγκεντρωμένους κλάδους, χωρίς τους καπιταλιστές και χωρίς καμιά ανάγκη για καπιταλιστικά κέρδη. Να αναπτύξει ολόπλευρα δραστηριότητες και κλάδους που πάντα θα εξελίσσονται ταυτόχρονα και παράλληλα με τις ανάγκες των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Αυτός είναι ο δρόμος που σήμερα ανοίγει η Λαϊκή Συμμαχία!
Αναδημοσίευση από τη στήλη "Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ" του "Ριζοσπάστη" της 20/06/2013.
