Η ίδια «δημιουργική συζήτηση» έγινε και για όλα τα υπόλοιπα ζητούμενα του κεφαλαίου για τη διαμόρφωση του «ευνοϊκού περιβάλλοντος» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Επιβεβαιώνοντας ότι παρά τα «παχιά» λόγια περί «νέων παραγωγικών μοντέλων», βασισμένων στην «εξωστρέφεια», την «καινοτομία» και πάει λέγοντας, η βάση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας δεν μπορεί να είναι άλλη από την ένταση της εκμετάλλευσης αλλά και τα προνόμια χωρίς τέλος στο κεφάλαιο.
Αξίζει να καταγραφούν τα όσα θύμισε ο πρωθυπουργός
ότι έχει κάνει για τη στήριξη αυτή, απαντώντας ουσιαστικά και στα αιτήματα - κριτική που κάνει ο ΣΕΒ και επανέλαβε στη ΓΣ ο πρόεδρός του, που σημείωσε ότι παρά τα όσα έχουν γίνει, «σοβαρά εμπόδια είναι η κλειστή αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, η καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, τα προσκόμματα στην υλοποίηση επενδύσεων, η τάση επέκτασης του κράτους, η διατήρηση προβληματικών δημοσίων επιχειρήσεων κ.ά. (...) Ταυτίζουμε τις μεταρρυθμίσεις με αύξηση φόρων και εισφορών (...) Οχι με πολιτικές που οδηγούν στην ανάπτυξη της οικονομίας, απελευθερώνουν αγορές προϊόντων και υπηρεσιών (...) Που επιτρέπουν τη μείωση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, του δυσβάσταχτου κόστους ασφαλιστικών εισφορών».
Θυμίζοντας ό,τι έχει γίνει και τι σχεδιάζεται σχετικά με αυτά, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε:
- Στο «ζεστό» χρήμα που εξασφαλίζει στο κεφάλαιο με την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ, το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και νέα χρηματοδοτικά εργαλεία.
- Στις νέες φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, με το φορολογικό συντελεστή για τις επιχειρήσεις να μειώνεται από 29% στο 26%.
- Στο νέο αναπτυξιακό νόμο, «ένα πολύπλευρο εργαλείο που συντονίζει τα επενδυτικά κίνητρα με κλαδικές πολιτικές και προτεραιότητες», προσανατολίζει δηλαδή στους κλάδους που ιεραρχεί το κεφάλαιο, αλλά και ανοίγει νέα πεδία καπιταλιστικής κερδοφορίας.
- Στις αλλαγές «στο θεσμικό πεδίο», όπως το νέο πλαίσιο για την αδειοδότηση επιχειρήσεων που «επιταχύνει την υλοποίηση των επιχειρηματικών σχεδίων».
- Στις σημαντικές αλλαγές που έγιναν «στο πάγιο αίτημα των βιομηχανιών για την ακριβή Ενέργεια, που επηρεάζει αρνητικά την ανταγωνιστικότητα», με μέτρα στήριξης όπως την κατάργηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο φυσικό αέριο για βιομηχανική παραγωγή, την επέκταση της «διακοψιμότητας» για 3 ακόμα έτη, τη διάθεση 100 εκατομμυρίων για την ενεργειακή αναβάθμιση ενεργοβόρων βιομηχανιών κάθε χρόνο, το «νέο μοντέλο οργάνωσης της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας» κ.ο.κ.
- Στο «μακρόπνοο πρόγραμμα υποδομών», «σημαντικών υποδομών με διεθνή σημασία στα δίκτυα και τις μεταφορές», για την «αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης» προς όφελος του κεφαλαίου και του στόχου του για μετατροπή της χώρας σε «πύλη εισόδου στην ΕΕ» Ενέργειας και εμπορευμάτων.
«Εθνικός στόχος» κάθε επένδυση των καπιταλιστών...
Αυτά τα προκλητικά προνόμια, μαζί με το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης αλλά και την αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας, είναι που αποτελούν το «ατού» για την προσέλκυση κεφαλαίων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, τον βασικό δηλαδή στόχο, μιας που όπως σημείωσε ξανά στη ΓΣ ο πρόεδρος του ΣΕΒ: «Οι δημόσιες επενδύσεις έχουν περιοριστεί δραστικά. Δύσκολα θα επανέλθουν στα προ κρίσης επίπεδα (...) Είναι ο εγχώριος ιδιωτικός τομέας που κυρίως επενδύει. (...) Δυστυχώς οι επενδύσεις αυτές δεν επαρκούν. (...) Χρειαζόμαστε άμεσα μια μεγάλη διεθνή επενδυτική κινητοποίηση».
Σε αυτούς τους στόχους του κεφαλαίου, που για το λαό θα σημάνουν περαιτέρω ξήλωμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ένταση της εκμετάλλευσης, γενίκευση της ελαστικής εργασίας, επίθεση χωρίς τέλος σε Υγεία - Πρόνοια, φορολεηλασία για να βγαίνουν τα πλεονάσματα που θα πηγαίνουν στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και ενεργότερη εμπλοκή στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή, το κεφάλαιο απαιτεί υποταγή και στράτευση, με τον πρόεδρο του ΣΕΒ να απαιτεί: «Κάθε αξιόλογη επένδυση είναι εθνικός στόχος». Αυτούς τους στόχους παρουσίασε προκλητικά ως «πλατιά κοινωνική απαίτηση» ο πρωθυπουργός, αυτή τη μάχη ζήτησε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ «να τη δώσουμε όλοι μαζί ενωμένοι». Η εργατική τάξη και ο λαός δεν πρέπει να δεχτούν να θυσιάζονται εσαεί για τους «εθνικούς στόχους» των εκμεταλλευτών του
