Θα «υποχωρήσει άτακτα» το ΔΝΤ σε ό,τι αφορά τις γερμανικές θέσεις για το ελληνικό κρατικό χρέος, θα επιμείνει ή τα έχουν έτσι κι αλλιώς όλα συμφωνημένα από καιρό;
Τελικά, τι είναι πιο σημαντικό;
Να μπει η χώρα στο «μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης», να βγει στις αγορές για να δανειστεί ή να ανοίξει «καθαρό διάδρομο χρέους» για τους επενδυτές;
Κάπως έτσι, με υπαρκτά ή όχι ερωτήματα,
τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία τους παρουσιάζουν τις ευρύτερες κόντρες γύρω από το «επίδικο» των ελαφρύνσεων για το χρέος. Με «κοντινές πάσες» και αντιπαραθέσεις τέτοιου είδους, διαμορφώνουν ταυτόχρονα κλίμα «συναίνεσης» γύρω από τους «εθνικούς» στόχους του κεφαλαίου και εκεί επιχειρούν να στρατεύσουν το λαό.
Πρόκειται, βέβαια, για ερωτήματα που αφορούν αποκλειστικά το κεφάλαιο και καθόλου το λαό, αφού όποιες τελικά λύσεις κι αν επιλεγούν για την ανάκαμψη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, έχουν ως δεδομένο το χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων.
Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να βάλουν τα δικά τους «ερωτήματα», ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, οικοδόμησης της συμμαχίας με τα άλλα λαϊκά στρώματα και σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους στόχους του, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
