Το βιβλίο «η Ευρώπη σε 12 μαθήματα», που απευθύνεται σε μαθητές άνω των 15 ετών, στην ηλεκτρονική του
μορφή φιγουράρει στην ιστοσελίδα της Κομισιόν ανάμεσα σε εκδόσεις για διάφορες ηλικίες, μαθητές και εκπαιδευτικούς, που αποτελούν προτάσεις για ένταξη στο σχολικό πρόγραμμα, βρίσκεται «καρφιτσωμένο» σε ιστοσελίδες σχολείων κ.λπ., σαν υποστηρικτικό υλικό σε προγράμματα όπως το teachers4europe που προπαγανδίζουν την ΕΕ. Το τελευταίο διάστημα, έχει εμφανιστεί και σε Λύκεια της χώρας όπου μοιράστηκε μετά από σεμινάριο καθαγιασμού της ΕΕ το οποίο - όχι τυχαία - απευθυνόταν σε μαθητές της Γ' Λυκείου που ψηφίζουν στην ευρωεκλογές, κάτι που έχουν καταγγείλει οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ και η ΟΛΜΕ.
Συγγραφέας του είναι ο Πασκάλ Φοντέν, συνεργάτης του Ζαν Μονέ, ειδικός σε θέματα ΕΕ και πρωτοκυκλοφόρησε το 2007 υπό την αιγίδα της Κομισιόν σε πολλές χώρες της.
Το τέλος της «σοβιετικής αυτοκρατορίας»...
Ξεφυλλίζοντας την έκδοση του 2011, από τις πρώτες σελίδες διαπιστώνει κανείς ότι θέλει να ξεμπερδεύει από οποιονδήποτε άλλο δρόμο που διαφοροποιείται από αυτόν της ΕΕ. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να λείπει η αναφορά στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, ο οποίος στην προκειμένη έκδοση των επιτελείων της ΕΕ περιγράφεται με τον όρο «σοβιετική αυτοκρατορία»! Βέβαια, την ΕΕ κάθε άλλο παρά επιπολαιότητα τη χαρακτηρίζει σε ό,τι αφορά και την επιλογή των λέξεων. Ετσι, κάνοντας λόγο για «αυτοκρατορία», επιλέγει τη στρέβλωση του σοσιαλισμού, επιχειρεί να αποπροσανατολίσει πλήρως από τη φυσιογνωμία του σοσιαλιστικού κράτους και το ρόλο του λαού σε αυτό. Παραπέμπει σε ένα καθεστώς ολοκληρωτικό όπως άλλωστε γενικά παρουσιάζεται με κάθε ευκαιρία από την ΕΕ ο σοσιαλισμός που γνώρισαν οι λαοί.
Σε αυτό το πνεύμα, στο κεφάλαιο «Συμφιλιώνοντας την Ευρώπη» (σελ. 5), επαναλαμβάνονται τα περί ανελευθερίας των λαών στο σοσιαλισμό και σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση στήριξε την επανένωση της Γερμανίας μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989. Μετά την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας το 1991, οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που είχαν ζήσει επί δεκαετίες πίσω από το "σιδηρούν παραπέτασμα", ήταν και πάλι ελεύθερες να επιλέξουν τα πεπρωμένα τους. Πολλές από αυτές έκριναν ότι το μέλλον τους ήταν πλέον στους κόλπους της δημοκρατικής ευρωπαϊκής οικογένειας». Βέβαια, οι λαοί και των παραπάνω χωρών και των υπόλοιπων της ΕΕ βιώνουν στο πετσί τους τον «Ευρωπαϊκό παράδεισο»! Τον παράδεισο των ...εκατομμυρίων ανέργων, των εκατομμυρίων νέων κάτω από το όριο της φτώχειας. Μια δημοκρατία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μονοπωλίων που σαν τέτοια εκφράζεται σε όλες τις πλευρές της ζωής τους.
Πρώτοι σε κάθε αιματοκύλισμα στον πλανήτη
Σε ρόλο λυτρωτή ειρηνοποιού εμφανίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ η ΕΕ σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις ανά τον πλανήτη. Στο κεφάλαιο «χειροπιαστά επιτεύγματα στον τομέα της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας» (σελ. 66 - 67) αναφέρεται, μεταξύ άλλων: «Από το 2003 η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει πραγματοποιήσει 22 στρατιωτικές επιχειρήσεις και πολιτικές αποστολές», θυμίζει αναφερόμενη στις πρώτες από αυτές, στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, όπου στρατεύματα της ΕΕ αντικατέστησαν τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ». Οι «λυτρωτές» ΕΕ και KFOR έφεραν για τους λαούς που μακέλεψαν εκμετάλλευση, την προσφυγιά, το οργανωμένο έγκλημα, τα μεροκάματα της πείνας και άνοιξαν το δρόμο για το μοίρασμα του πλούτου τους στα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Σε αυτήν την πραγματικότητα βέβαια δεν αναφέρεται κανένα από τα «12 μαθήματα», αφού απευθύνεται στους νέους που καλούνται να αποδώσουν «αγαθές προθέσεις» στην ΕΕ, να δεχτούν ότι η χώρα μας θα χρησιμοποιείται σαν ορμητήριο, ότι νέοι άνθρωποι, ίσως και οι ίδιοι, θα βρεθούν «σε τρεις ηπείρους» για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.
«Για να προσελκύουν πελάτες οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις»
Αφοπλιστική.... ειλικρίνεια επιδεικνύεται σε ό,τι αφορά το ποια συμφέροντα υπηρετεί η ΕΕ (σελ. 6): «Καμία χώρα της ΕΕ δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να υπερασπιστεί μόνη της τα συμφέροντά της στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου. Για να επιτύχουν οικονομίες κλίμακας και να προσελκύσουν νέους πελάτες, οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις έχουν ανάγκη από μια ευρύτερη βάση και όχι μόνο την εθνική εγχώρια αγορά τους, και αυτήν τούς την παρέχει η ευρωπαϊκή ενιαία αγορά». Καλούνται, δηλαδή, οι νέοι να δεχτούν σαν «δόγμα» ότι χρειάζεται η ΕΕ και η ενιαία αγορά για να έχουν πελάτες οι επιχειρήσεις και βέβαια ο λόγος δε γίνεται για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τις οποίες καταπίνουν τη μία μετά την άλλη τα μονοπώλια. Μία αγορά που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο της ΕΕ, αφού τα μονοπώλια απλώνουν τα πλοκάμια τους και σε άλλους λαούς, όπως κάνουν τα ελληνικά μονοπώλια στα Βαλκάνια και τα γερμανικά, γαλλικά, αμερικανικά στη χώρα μας.
«Ελευθερία επιχειρηματικής δραστηριότητας»
Στο κεφάλαιο, με τίτλο «αξίες» (σελ. 9), φαίνεται, ειδικά στο λαό μας που ζει από πρώτο χέρι πού έχει οδηγήσει ο «ευρωμονόδρομος», πόσο κάλπικα είναι τα ιδεώδη της ΕΕ, ενώ ηχηρή είναι η απουσία των πραγματικών λαϊκών αναγκών όπως π.χ. Παιδεία και Υγεία, που αντίθετα παραδίδονται στην ...ανώτερη όλων των «αξιών», την «ελευθερία επιχειρηματικής δραστηριότητας». «Οι Ευρωπαίοι διαφυλάσσουν την πλούσια κληρονομιά των αξιών τους, όπως η αφοσίωση στα ανθρώπινα δικαιώματα, η κοινωνική αλληλεγγύη, η ελευθερία της επιχειρηματικής δραστηριότητας, η δίκαιη κατανομή των καρπών της οικονομικής ανάπτυξης, το δικαίωμα για ένα προστατευόμενο περιβάλλον, ο σεβασμός της πολιτιστικής, γλωσσικής και θρησκευτικής πολυμορφίας και ο αρμονικός συνδυασμός της παράδοσης με την πρόοδο». Αυτό που τελικά ζουν οι λαοί της ΕΕ είναι η υποκουλτούρα ο Πολιτισμός με τη χορηγία των πολυεθνικών, ένα αυταρχικό πλαίσιο που διαρκώς ενισχύεται με θεσμούς και κανονισμούς της ΕΕ, τα δικαιώματα στη δουλειά, την Υγεία και την Παιδεία να ισοπεδώνονται, το περιβάλλον να ξεπουλιέται στους επιχειρηματικούς ομίλους τη στιγμή που υποκριτικά προωθούνται περιβαλλοντικές δράσεις (όπως π.χ. κείμενα σαν αυτό που προπαγανδίζουν την ΕΕ να... τυπώνονται σε χαρτί χωρίς χλώριο...). Σε ό,τι αφορά τη «δίκαιη κατανομή των καρπών της οικονομικής ανάπτυξης», σαν άκομψο αστείο μοιάζει όταν στο σπίτι, στη γειτονιά, στο σχολείο, είναι ορατή πια η ανέχεια τη στιγμή που κάποιοι απολαμβάνουν εξωφρενικό πλούτο.
Βέβαια, το βιβλίο αναφέρεται μεταξύ άλλων - μάλλον για λόγους «πολιτικής ορθότητας» - και στο δικαίωμα στην απεργία, στο οποίο, ωστόσο, αντίκειται ο πυρήνας της πολιτικής της ΕΕ. Σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο συμπίεσης δικαιωμάτων, ανεργίας, ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου, το δικαίωμα στην απεργία είναι κι αυτό προς κατάκτηση. Είναι χαρακτηριστικό στη χώρα μας ότι η μία μετά την άλλη οι απεργίες χαρακτηρίζονταν παράνομες και η πολιτική επιστράτευση έγινε συνήθης πρακτική απέναντι σε ανθρώπους που με όπλο την απεργία διεκδικούν το δικαίωμα στη δουλειά.
Στο... «παρεμπιπτόντως», στο κείμενο σημειώνεται ότι οι λαοί της ΕΕ έχουν και πολιτικά δικαιώματα (σελ. 54). «Ως πολίτης της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είστε μόνο ένας εργαζόμενος ή καταναλωτής: έχετε και ειδικά πολιτικά δικαιώματα», σημειώνεται. Οι αποδέκτες της προπαγάνδας καλούνται «εάν επιθυμούν να συμβάλουν στη διαμόρφωση των ευρωπαϊκών θεμάτων και να επηρεάσουν τις πολιτικές της ΕΕ», να... στείλουν e mail! στα φόρουμ ηλεκτρονικού διαλόγου που ασχολούνται με τις υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα ιστολόγια των επιτρόπων ή των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στην Κομισιόν ή το Κοινοβούλιο.
«Θύμα της επιτυχίας της» η αγροτική πολιτική
Είναι χαρακτηριστικό της διαστρέβλωσης και της προσπάθειας εξωραϊσμού της ΕΕ στα μάτια των νέων, ότι η πολιτική που έχει οδηγήσει στο ξεθεμέλιωμα της φτωχής αγροτιάς, που έχει βγάλει στους δρόμους αυτή την περίοδο τους αγρότες, είναι αποτέλεσμα.... υπερβολικής επιτυχίας (σελ. 33). «...η Κοινή Γεωργική Πολιτική είναι θύμα της ίδιας της της επιτυχίας. Η παραγωγή ξεπέρασε την κατανάλωση και το γεγονός αυτό επιβάρυνε σε μεγάλο βαθμό τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Προκειμένου να επιλυθεί το πρόβλημα, η γεωργική πολιτική έπρεπε να επαναπροσδιοριστεί. Η μεταρρύθμιση αυτή έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Η παραγωγή περιορίστηκε. Οι αγρότες παρακινούνται να ακολουθήσουν βιώσιμες γεωργικές πρακτικές και να προστατεύσουν το περιβάλλον, να διαφυλάξουν το φυσικό τοπίο και να συμβάλουν στη βελτίωση της ποιότητας και της ασφάλειας των τροφίμων». Ενας νέος, που δεν έχει επαφή με την καταστροφή που έχει υποστεί εξαιτίας της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής η φτωχή αγροτιά στο όνομα τού να συγκεντρωθεί η γη σε λίγα χέρια, θα πρέπει να διαμορφώσει την εικόνα ότι οι αγρότες ζουν ζωή χαρισάμενη και οι καταναλωτές απολαμβάνουν φτηνά, ποιοτικά, ασφαλή αγροτικά προϊόντα.
Η ΕΕ σαν λύση στην κρίση
Και επειδή χαρακτηριστικό της προπαγάνδας είναι η προσαρμογή της στις εκάστοτε συνθήκες, το κεφάλαιο που ήταν αφιερωμένο στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία παρουσίαζε ούτε λίγο ούτε πολύ σαν λύση σε όλα τα προβλήματα, αντικαταστάθηκε από κεφάλαιο για το Σύμφωνο Σταθερότητας του ευρώ και το μηχανισμό στήριξης, μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης (σελ. 47). Γίνεται φανερή η προσπάθεια να εμφανιστεί η ΕΕ των μονοπωλίων, σαν λύση στη «χρηματοπιστωτική» κρίση, αλλά και να αθωωθεί το καπιταλιστικό σύστημα που την έχει φέρει - και θα την ξαναφέρει. Καταλήγει δε ότι η λύση είναι να καθορίζει ακόμα περισσότερο η ΕΕ την οικονομική πολιτική των κρατών - μελών, που στρώνει το έδαφος για την αποδοχή μνημονίων διαρκείας. Στην ανάγκη της ΕΕ να αντικαταστήσει την τρόικα με το δικό της μόνιμο μηχανισμό ελέγχου υλοποίησης της αντιλαϊκής στρατηγικής της λυκοσυμμαχίας.
Διαβάζουμε: «Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 προκάλεσε τη σημαντική αύξηση του δημόσιου χρέους των περισσότερων χωρών της ΕΕ. Παρ' όλ' αυτά, το ευρώ προστάτευσε τις πλέον ευάλωτες οικονομίες από τον κίνδυνο της υποτίμησης, εφόσον άντεξαν την κρίση και αντιμετώπισαν τις επιθέσεις των κερδοσκόπων». «...Αντιδρώντας στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική αλλαγή, η Ευρωπαϊκή Ενωση οφείλει να αναλάβει αυστηρότερη δράση, για να διασφαλίσει ότι τα κράτη - μέλη της διαχειρίζονται τους προϋπολογισμούς τους με υπευθυνότητα και παρέχουν οικονομική αλληλοϋποστήριξη».
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα διάφορα προκλητικά που αναφέρονται στο συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο καταλήγει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι... χρειαζόμαστε περισσότερη ΕΕ, σε μία περίοδο που οι πολιτικές της αμφισβητούνται ανοιχτά από όσους τις βιώνουν στο πετσί τους.
