Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι εργαζόμενοι, οι λαοί είναι μόνοι τους αντιμέτωποι με το κεφάλαιο που τους τσακίζει. Ενωμένα μέσα στην ΕΕ είναι μόνο τα μονοπώλια, το κεφάλαιο ενάντια στους λαούς και ενάντια στα μονοπώλια άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΗΠΑ, Ρωσία, Ιαπωνία κ.ά). Αυτό είναι το νόημα της περίφημης «κοινοτικής αλληλεγγύης». Ταυτόχρονα, όμως, τρώγονται και μεταξύ τους, γιατί η ΕΕ είναι λυκοσυμμαχία, γιατί ο καθένας θέλει μεγαλύτερο μερίδιο από τον άλλο στη μοιρασιά των αγορών.
Στη φαγωμάρα τους, θέλουν να έχουν μαζί τους τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι
της Γερμανίας στοιχισμένοι πίσω από το γερμανικό κεφάλαιο να τα βάζουν με αυτούς του «νότου», της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας κ.λπ. ως υπεύθυνους για τα προβλήματά τους κ.ο.κ. Έτσι ενισχύονται και οι κάθε είδους «εθνικισμοί». Δεν μπορεί, λοιπόν, να γίνεται λόγος για ενότητα των λαών, των εργαζομένων εντός ΕΕ.
Αποδείχτηκε παραμύθι το επιχείρημα ότι έξω από την ΕΕ, έξω από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, «έξω από το μαντρί θα μας φάει ο λύκος». Ο λύκος είναι άλλωστε μέσα στο μαντρί. Μήπως η ΕΕ αντιμετώπισε την ανισοτιμία ανάμεσα στα διάφορα καπιταλιστικά κράτη; Μήπως στην ΕΕ, συνολικά, δεν βυθίστηκε το επίπεδο ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων τόσο στις ισχυρές όσο και στις πιο αδύναμες χώρες; Μήπως η ΕΕ προστάτευσε τους εργαζόμενους από την καπιταλιστική κρίση; Για τα συμφέροντα του κεφαλαίου συγκρότησε «μηχανισμούς στήριξης», «μνημόνια», «δανειακές συμβάσεις» κ.λπ. Μήπως κατοχύρωσε ζητήματα «εθνικής κυριαρχίας» π.χ. στο Αιγαίο; Μήπως με τη βούλα της ΕΕ δεν προχώρησε το «σχέδιο Ανάν», σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου που επανέρχεται και σήμερα; Μήπως η Ελλάδα δεν «χώθηκε» πιο βαθιά σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς; Μπορούμε να μιλάμε για «ενότητα των λαών», όταν οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αξιοποιήσουν τις μεγάλες δυνατότητες που έχει η χώρα τους (τον ορυκτό πλούτο, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, το έμπειρο εργατικό και τεχνικό επιστημονικό δυναμικό της χώρας τους, την αγροτική παραγωγή κ.λπ.) για να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες;
Το ΚΚΕ καλεί το λαό να παλέψει για αποδέσμευση από την ΕΕ με Λαϊκή Εξουσία για κάθε χώρα της Ευρώπης και για την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από την εργατική εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής.
Μια έξοδος από την ΕΕ ως αποτέλεσμα της αναδιάταξης συμμαχιών, ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης στο εσωτερικό της ΕΕ, στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δεν θα δώσει τέλος στα βάσανα του λαού. Η θέση του ΚΚΕ είναι διατυπωμένη απ' τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, που δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στον τσακωμό ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου.
Η θέση για αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία για κάθε χώρα της Ευρώπης και για την Ελλάδα είναι αυτή που οδηγεί στην κατάργηση της ΕΕ, οδηγεί στην ενωμένη Ευρώπη του Σοσιαλισμού. Αυτή η θέση είναι η πιο φιλοευρωπαϊκή, γιατί ενώνει τους λαούς με σχέσεις ισότιμης συνεργασίας, φιλίας και αλληλεγγύης.
Στην πάλη για την αποδέσμευση οι λαοί πραγματικά θα ενώνονται, δεν θα είναι μόνοι τους, ο ελληνικός λαός θα έχει συμμάχους. Τις εξελίξεις δεν πρέπει να τις βλέπουμε στατικά. Ο διεθνής ή περιφερειακός συσχετισμός δύναμης δεν θα μένει για πάντα όπως είναι σήμερα. Η αποδέσμευση μιας ή περισσότερων χωρών από την ΕΕ με την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία δεν θα έρθει ως κεραυνός εν αιθρία, δεν θα είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, θα συνοδεύεται από διεργασίες που θα συντελούνται και σε άλλα κράτη, ανεξάρτητα αν αυτές οδηγήσουν σε επιτυχή έκβαση ή όχι. Μια Ελλάδα της εργατικής - λαϊκής εξουσίας θα επιδιώξει ισότιμη συνεργασία με άλλα κράτη στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε πρόσφορο «ρήγμα» που θα υπάρξει στο ιμπεριαλιστικό «μέτωπο», εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
