Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια συμμαχία που έγινε από τους καπιταλιστές για τους καπιταλιστές. Είναι μία ένωση ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη με γενικό σκοπό τη συνεχή αύξηση της κερδοφορίας των αφεντικών σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας.
Ξεκίνησε το 1951 ως ένωση 6 κρατών με οικονομικό κυρίως χαρακτήρα (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα). Στη συνέχεια προχώρησαν στην ίδρυση της ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα), η οποία άρχισε να μεγαλώνει, από άποψη συμμετοχής
κρατών, το 1972 (η Ελλάδα έγινε επίσημα μέλος της ΕΟΚ το 1981). Η ΕΟΚ μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση το 1992 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία επικυρώθηκε και στο ελληνικό κοινοβούλιο με την ψήφο όλων των κομμάτων έκτος του ΚΚΕ, που ήταν το μοναδικό κόμμα που την καταψήφισε.
κρατών, το 1972 (η Ελλάδα έγινε επίσημα μέλος της ΕΟΚ το 1981). Η ΕΟΚ μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση το 1992 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία επικυρώθηκε και στο ελληνικό κοινοβούλιο με την ψήφο όλων των κομμάτων έκτος του ΚΚΕ, που ήταν το μοναδικό κόμμα που την καταψήφισε.
Η πρώτη φάση κατά τη διαδικασία δημιουργίας ένωσης στα πλαίσια της Ευρώπης, έγινε σε συγκεκριμένες συνθήκες. Είχε τελειώσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο σοσιαλισμός είχε αρχίσει να επεκτείνεται σε νέες χώρες με αντίκτυπο στο εργατικό κίνημα και άλλων κρατών, πράγμα που φάνταζε επικίνδυνο για τον καπιταλισμό. Οι πρωτόγνωρες κατακτήσεις για τους εργαζόμενους στα πλαίσια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (δουλειά, στέγη, Υγεία, Παιδεία), η συμβολή της ΕΣΣΔ με τον Κόκκινο Στρατό στο τσάκισμα του φασισμού, δεν μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστη την εργατική τάξη διεθνώς. Ακόμη και οι ΗΠΑ, που πάντα αποτελούσαν ένα αντίπαλο καπιταλιστικό στρατόπεδο για τους Ευρωπαίους καπιταλιστές, επέλεξαν να στηρίξουν οικονομικά την καπιταλιστική ανάπτυξη της Ευρώπης, τόσο για δικά τους συμφέροντα (επενδύσεις, εξαγωγή κεφαλαίου) όσο και για τη σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ευρώπη, κόντρα στον κίνδυνο του κομμουνισμού.
Σε αυτήν την κατάσταση τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη προχώρησαν στη δημιουργία ένωσης προκειμένου από τη μία να γίνουν μια ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη απέναντι στους ανταγωνιστές τους με την αύξηση της εκμετάλλευσης των λαών της Ευρώπης, και από την άλλη να πάρουν από κοινού όλα τα μέτρα ενάντια στο σοσιαλισμό και το εργατικό κίνημα σε κάθε χώρα.
Αυτό βέβαια, δε σημαίνει ότι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ισχύει αυτό που μας παρουσιάζουν για αγαστή συνεργασία των χωρών. Δεν υπήρξαν ούτε μπορούν να υπάρξουν ισότιμες σχέσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη, αφού η αλληλεγγύη μεταξύ των μονοπωλίων αφορά μόνο στην κοινή τους ανάγκη για οικονομική και κοινωνική επίθεση στους λαούς.
Ο ανταγωνισμός που κυριαρχεί μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι οξύτατος και αξεπέραστος, ενώ παράλληλα κάθε κράτος αναπτύσσεται με διαφορετικό ρυθμό. Γι’ αυτό και οι σχέσεις ανάμεσά τους είναι ανισότιμες. Ωστόσο, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν έδαφος από άλλα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη, πόσο μάλλον να χάσουν την εξουσία τους από την εργατική τάξη, ήταν και είναι αναγκαία η συγκρότηση μιας τέτοιας ιμπεριαλιστικής ένωσης.
