Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Εκβιάζουν το λαό να συναινέσει

Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ την Πέμπτη και το Γιούρογκρουπ της Δευτέρας ήταν τα γεγονότα που ξεχώρισαν τη βδομάδα που πέρασε. Οχι τόσο για τις εξελίξεις που δρομολογούν και οι οποίες ήταν λίγο - πολύ προβλέψιμες, όσο για την επίδειξη πυγμής και αποφασιστικότητας από την πλευρά της κυβέρνησης να προωθήσει μέτρα και σχεδιασμούς που γονατίζουν το λαό και τον εμπλέκουν σε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, για να υπηρετήσει με επάρκεια τον στρατηγικό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης,
μέσα και από την αναβάθμιση της Ελλάδας στο ευρύτερο γεωπολιτικό σκηνικό.
Συνοπτικά, σε ό,τι αφορά το Γιούρογκρουπ, η συνεδρίαση της Δευτέρας άνοιξε το δρόμο για συμφωνία πάνω στο σχέδιο διευθέτησης του ελληνικού κρατικού χρέους, με βάση κάποιο από τα εναλλακτικά σενάρια που έπεσαν στο τραπέζι.
Πέρα από τις μεταβλητές, όπως το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των μέτρων «ελάφρυνσης» του χρέους, ο ρυθμός ανάκαμψης που θα παρθεί υπόψη στους υπολογισμούς, σε συνδυασμό με τη διαμόρφωση των επιτοκίων και τον χρόνο επιμήκυνσης της αποπληρωμής των δανείων, σε όλα τα πιθανά σενάρια που συζητήθηκαν, η εξίσωση είχε μια ακλόνητη σταθερά: Τη λήψη νέων μέτρων και τη συμφωνία σε νέα μνημόνια διαρκείας, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι το χρέος θα εξυπηρετείται στο διηνεκές για να καταστεί «βιώσιμο», με φοροαφαίμαξη του λαού και περικοπές, στη βάση καθορισμένων πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι και το 2060!
Ετσι, αν πρόκειται το κεφάλαιο να δει «φως στο τούνελ» μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», όπως του υποσχέθηκε η κυβέρνηση, επιβεβαιώνεται ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει τόσο από την καπιταλιστική ανάπτυξη, όσο και από τη ρύθμιση του χρέους, που ανάγεται σε «εθνική υπόθεση» από όλα τα αστικά κόμματα, προδίδοντας τη συμφωνία τους στην ουσία των αντιλαϊκών μέτρων που υπηρετούν το στόχο της ανάκαμψης, όσο κι αν δημόσια εμφανίζονται να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση για πλευρές της δημοσιονομικής της πολιτικής.
Και μόνο η παράταση των αιματηρών πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060 σημαίνει ότι η σημερινή γενιά των 40άρηδων, μαζί και τα παιδιά τους, η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, θα ζήσουν σε συνθήκες κλιμακούμενης φτώχειας, σχετικά και απόλυτα, αυτή τη φορά με τον μπαμπούλα της «βιωσιμότητας» του χρέους και της απειλής ότι ενδεχόμενη αθέτηση των όρων της διευθέτησης θα επιστρέψει την οικονομία σε βαθιά κρίση.
Ετσι στήνεται το νοσηρό σκηνικό. Και επειδή τα μέτρα που ετοιμάζουν είναι σκληρά, επαναλαμβανόμενα και δίχως τέλος, προσπαθούν να εκβιάσουν τη συναίνεση του λαού, μιλώντας για εθνικούς στόχους και εθνική συνεννόηση.
Εδώ χρειάζεται προσοχή: Η παροχή συναίνεσης στα παζάρια για το χρέος σημαίνει αυτόματα και νομιμοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν έως τώρα ως προαπαιτούμενα για τη διευθέτηση και των επόμενων που θα φέρει μαζί της μια ενδεχόμενη συμφωνία. Ισοδυναμεί με υπογραφή της καταδίκης της σημερινής και των επόμενων γενεών σε θυσίες δίχως τέλος, για να «ανασάνει» το κεφάλαιο από τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που συνεπάγεται η εξυπηρέτηση του χρέους από το κράτος, σε ό,τι αφορά την άμεση και έμμεση ενίσχυσή του.
Επομένως, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν πρέπει να βάλουν την υπογραφή τους στην οποιαδήποτε συμφωνία για το χρέος, αλλά να οργανώσουν ακόμα πιο αποφασιστικά τον αγώνα ενάντια σε παλιά και νέα μέτρα, αποδίδοντας τις ευθύνες στην κυβέρνηση και σε όλα τα αστικά κόμματα που συμπλέουν στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Να αποκαλύπτεται πειστικά ότι πίσω από την πολιτική αυτών των κομμάτων βρίσκεται η αστική τάξη, που κινεί τα νήματα και απεργάζεται σενάρια εγκλωβισμού του λαού στα αντιλαϊκά - αντεργατικά της σχέδια, στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών της.
Μνημόνια, αντιλαϊκά μέτρα, διευθέτηση του χρέους και καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αξεχώριστα μεταξύ τους. Συνιστούν ενιαίο σχέδιο του κεφαλαίου για την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με άλλον τρόπο, πέρα από το να διατάξουν απέναντι η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι και η μικρομεσαία αγροτιά τη δική τους συμμαχία, με το δικό τους σχέδιο ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, που θα διαμορφώσει τους όρους για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Κυριακή 28 Μάη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ