Αν η προετοιμασία της κοινής γνώμης για την αποδοχή της ανελέητης επέλασης της φτώχειας και της αθλιότητας που θα συνοδεύσει την καπιταλιστική ανάκαμψη είναι μία από τις φροντίδες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, των απολογητών του συστήματος, δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων, το «Survivor» που προβάλλεται εδώ και περίπου τρεις μήνες από τον «ΣΚΑΪ» είναι η ψυχολογική της εκπαίδευση.
Τουλάχιστον μια πρώτη προσπάθεια σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτό το ριάλιτι προσπαθεί
πολύ να εκπαιδεύσει τους τηλεθεατές του στις στερήσεις, αλλά και στις αξίες του συστήματος και το κάνει με αξιοσημείωτο σχεδιασμό.
Να, όμως τι αποκαλύπτει για τον καπιταλισμό. Ότι στον κόσμο του δεν μπορεί να υπάρχει γενική ευημερία και ελεύθερη ανάπτυξη των μελών μιας κοινότητας αλλά μόνο αιματηρός αγώνας για την προσωπική επιβίωση. Ότι όλη η ζωή θα περιστρέφεται γύρω από αυτή. Ότι υπέρτατη αξία, στην οποία εκπαιδεύει τις μάζες από το πρωί μέχρι το βράδυ, είναι ο ατομικισμός. Να γίνεις λύκος για το συνάνθρωπο.
Η ύπαρξη ομάδας είναι φύλλο συκής, αφού, πέρα από το γεγονός ότι ακυρώνεται από την ύπαρξη επάθλου που θα πάρει ένας, μέσα σε αυτή καλλιεργείται το πνεύμα της ζούγκλας αφού οι παίκτες πρέπει να αλληλοκαρφώνονται και να αποβάλλουν συμπαίκτες από το παιχνίδι.
Να αποβάλλουν τους πιο αδύναμους. Γιατί και στη φάση της ανάπτυξης ο καπιταλισμός χρειάζεται θύματα και πρέπει να εκπαιδεύσει τον κόσμο στο πνεύμα της «αυτοθυσίας». Αν δεν είναι «καλός» και «σκληρός» παίχτης στη ζούγκλα της αγοράς θα «βράζει καρύδες» για να φάει και θα το αποδέχεται γιατί δεν ήταν άξιος για κάτι καλύτερο και τελικά θα αποβάλλεται και από την ομάδα.
Όταν όμως η ατομική επιβίωση αντικαθιστά τη ζωή -και αυτό προβάλλεται σαν μια φυσική κατάσταση- τότε η αγριότητα ξεπερνά τα όρια, αλλά ταυτόχρονα φανερώνει ότι η ιστορία δεν έχει αναθέσει στον καπιταλισμό την ικανοποίηση των αναγκών ολόκληρης της κοινωνίας.
